Branders rol in.

Branders rol uit

Branders rol in

Branders rol uit.

Twee tree vorentoe.  Draai om, en ek probeer die twee tree terug stap in dieselfde voeteval.

Dit werk nie. Dit voel nie reg nie.  Die ritme is anders. Vorentoe stap is anders as agtertoe stap.

Asem in…Asem uit…kyk vir die see.

Die son hang al lui op die horison. Die see lyk blou-silwer.  Meer silwer as blou.  Die mislagie oor die see is soos ‘n bruid wat deur haal wyl kyk.  Die paar wolkies hang soos lang stukke wol in rye. Gewoonlik moet wolke in bolle wees. Groot ronde bolle.  Maar hierdie wolke is wolslierte.  Ek het altyd as kind wolke groot, rond en vet geteken. Hierdie is ander wolke.  Met die bruids-wyl wat slap hang.  Dis ‘n mooi prentjie.

“Jy moet strand langs stap, tot anderkant die rotse daar om die draai” praat Dingetjie agter my.

Waar was jy al die tyd?

“Ek het jou maar dopgehou”

Hoekom?

“Ek het gesien hoe jy kyk”

Hoe kyk ek?

“Ver, diep en bang”

Ousus het gesệ ek moet die bang wegjaag.

“Ousus praat net”

Dit lieg jy.

Ek maak my stappas bietjie vinniger. Ek probeer vir Dingetjie wegloop.  Ek is moerig.

“Jy kan nie vir my wegloop nie”

Ek kan

“Jy moet oppas wat Ousus vir jou vertel”

Ek sal nie.

Vinniger. Stap, stap…draf…draf…

Asem in, uit…in…uit…ek draf op die strand sodat ek voor donker by die rotse kan wees en om vir Dingetjie weg te hardloop.

“Weet jy hoe is Ousus se man dood?”

Ek traak nie. Los my uit.

“Ek het hom doodgemaak”

Dingetjie, gaan weg. Bly stil.

Die sweet begin teen my voorkop drup.

Ek haat Dingetjie se stem.

Ek vat Dingetjie se woorde, maak ‘n gat in die sand, gooi dit daarin en maak die gat weer toe. ‘n Brander rol in, oor die toegegooide gat en maak die hopie sand plat. Dingetjie se stem is stil.  Dingetjie hoor nou haar eie stem in haar ore. Sy is uit my ore uit.

Die laaste stukkie son val in die see.

Dis skemer. Ek sit by die klippe en kyk na die ligtoring. Knipoog…knipoog…knipoog.

Dis amper soos “hier kiep kiep daar kiep kiep”

Ek sệ die rympie vir die ligtoring op.  En woerts innie hoekie…hier kiep kiep, daar kiep kiep… Die ligtoring lag vir my. Hy klap hande.

“Jy is siek. Daar is fout met jou”

Dingetjie, wat weet jy van siek.

“Ek weet.  Maak jou gedagtes stil…jy sal sien”

Rol in…rol uit…rol in…rol uit…

Nou maak die see net ‘n suis geluid.  Dis koud.  Ek het vergeet om ‘n trui te vat.  Ek sal vinnig moet terugstap, voor donker.  Mens weet nie wat alles op ‘n donker strand kan aangaan nie.  Dingetjie hou my dop…die see roep my en die ligtoring maak ‘n hier kiep kiep daar kiep kiep..

Ek stap terug.  Dit word stil.  Ek kyk na my kaal voete in die sand.  So in die stap kyk ek terug en sien my spore ver terug lệ.  ‘n Mens los maar altyd ‘n spoor iewers.  Al sệ jy niks wanneer jy tussen klomp mense is nie, jy los ‘n spoor.  ‘n Reuk, ‘n kyk of ‘n ding.

Watse ding?

Enige ding.  Jy los ‘n kyk of ‘n asem.  Die meeste mense los ‘n kyk.  Pasop hoe jy kyk. Mense gaan jou vir altyd onthou as jy verkeerd kyk. Mense kan jou in ‘n tronk toesluit as jy verkeerd kyk.  Kyk is ‘n ander ding.  Kyk verby mense.  Moet liewer nie in hulle oe kyk nie.  Kyk net skuins verby.  Soos wat ‘n mens vir ‘n donker figuur in die nag sal aankyk.  Mens kyk net skuins verby die donker figuur, dan sien jy beter wie of wat dit is.  Ek het al so skuins verby ‘n ding gekyk…toe sien ek agter die donker ding, nog ‘n donker ding. Ek kyk toe verby daardie donker ding en sien nog ‘n donker ding.  Kyk verby dinge sodat jy die pyn miskyk.

Wind, sal jy asseblief my pyn vir my dra, vra ek?

Wind, sal jy net liggies die pyn uit my hart uitwaai?

Wind, sal jy net my hand vat en vir my troos totdat die pyn uit my uitloop, soos ‘n fontein.

Wind, sal jy net asseblief die onthou-pyn uit my waai en in die see gaan sit. Soos wat ek Dingetjie se woorde in ‘n gaatjie gesit het en toegegooi het? Seblief?

Die wind kom liggies op.  Hy raak-raak net so aan my los hemp.  Hy blaas-blaas net so in my nek. Soos ‘n stoomengin wat enige oomblik wil spoed vang.  Woof..Woof…Woof…

En toe kry die Wind ‘n stem.

En die stem praat in my ore…”Weet jy wie is Dingetjie?”

Nee.

“kyk om jou”

Wind, my liewe wind. Waai my skoon. Waai my oop.

Knipoog-knipoog…knipoog-knipoog…knipoog-knipoog…

…

…

…

Wag.

Een, twee drie, vier, vyf…

Aan, af, aan af, aan af.

Oggendure.

Dit is in die oggendure wanneer die groot dink in my kom lệ.  Ek lệ op my rug, kyk vir die dak. Op my linkersy, kyk vir die venster, regtersy, kyk vir die deur.  Rug, links, regs, Rug.

Ek sal die beddegoed moet was. Dit is ‘n groot werk. Ek sal hoor of Ousus nie vir my seepboeier het nie. Omo, Surf, Ariel? Dalk Omo.  Omo maak te veel skuim dan moet ek te hard werk om die seep uit die spoel.  Maar baie skuim is goed. Dit laat die materiaal lekker ruik.

Die water is brak.  As die water te brak is maak dit in elk geval nie skuim nie.  Jy kan maar skud en roer en meng, skuim sal hy nie skuim nie.

Knipoog-knipoog…knipoog-knipoog…

Wat flits so daar onder by die see?  Is dit in die see of op die wal?

Staan net op en gaan kyk. Kry dit uit jou sisteem uit! Dink ek.

Ek staan op. Vou die ou kamerjas oor my skouers en trek my slippers met gate by die tone aan.  Ek stap eers na die venster wat vlakte toe kyk.  Dis nog donker.  Die vlakte lệ soos ‘n groot monster wat getem moet word.  Ver op die horison lyk dit of daar ‘n rooierigheid begin skyn.

Rooi, Rooier, Rooiste.

Een, Twee, Drie, Vier…tel ek die sterre.  Dis te veel. Ek sal vir altyd tel.

Ek stap na die venster toe wat see kant toe kyk.  Knipoog-knipoog…een..twee..drie.

Magtag man.  Hierdie getellery maak my mal. Hoekom tel ek alles?

Ek besluit om by die kombuisdeur uit te gaan, wat see toe kyk, sodat ek die oog wat so flikker flikker nie uit die oog verloor nie.

Sệ nou hulle kom haal my? Dink ek.

Dalk soek hulle my, ontvoer my en vat my ver weg.  Ek sal die oog moet dophou.  Ek stap om die spekbos, wasgoedlyn se kant toe. Ek kan dalk op die paal klim waarop die voeltjie gesit en sing het. Dan kan ek beter sien.  Nee man, makliker, klim op die dak.  Ek moet in elk geval vir die engel gaan hallo sệ en ‘n ronde klippie optel.  Die skulp-engel het seker al teen hierdie tyd engele in die klippies gesit.

Ek klim versigtig op die dak.  Die wit kamerjas hang soos vlerke om my. Ek maak die knoop so beitjie stywer vas.

Ek staan op die huis se dak.  Ek glimlag vir myself, want ek wou eers sệ “Ek staan op my dak”…Jinne, waar is my dak? Ek het mos nie ‘n dak nie. Die huis het ‘n dak. As ek ‘n dak sou gehad het, waar sou hy gewees het? My kop of my hart?

Ek wonder wat van Dingetjie geword het.

Toe ek op die dak staan en ek kyk vlakte in, breek die groot voel in my los.  Dis ‘n breek soos ‘n groot brander op die strand sal val, kaplaks, en stadig terugrol, breek, val, kaplaks, rol…want toe ek buk om die engel-skulp op te tel, voel ek soos die engel.  Die wit kamerjas ruk-ruk aan my lyf soos die seewind aan my pluk.  Ek maak my arms wyd oop en staan.  Ek is ‘n engel.  Kyk, ek sweef oor die aarde, ek sweef oor die see, ek sweef oor die vlakte en ek sweef in myself.

Dis wonderlik.  Ek sal vandag ‘n ander klippie in die fles gooi.  Ek gaan nie ‘n ronde klippie ingooi nie, maar ‘n plat klippie.  Dan weet ek op die platklippie dag is die dag toe ek ‘n engel geword het.

Ek klim van die dak af, nie my dak nie, my huis se dak…stap om die huis vlakte in.  Ver. Ek stap nie gister se voetpadstap nie. Ek vat ‘n ander rigting.  Meer na die linkerkant toe.

Ek stap…asem in, uit…voeteval…asem…in…uit…voeteval…in…uit…voeteval.

Toe word dit stil.

Stap het my stil gemaak.

Die son sit al hoog.  Ek stap soos die sonengel terug huis toe.  Ek moes baie ver gestap het.  My voete is seer van die slippers.  Slippes is nie stapskoene nie.

Asem…in…uit…voeteval…stilte, stilte, stilte.

Toe ek met die grootpad, wat ook ‘n stofpad is, om die draai aangestap kom, sien ek vir Ousus teen die vlakte-venster se muur sit. Teen die son. Lekker warm. Dit lyk snoesig.  Dis ‘n prentjie van tevrede. Dis ‘n prentjie van rustig, van stilte.

Ek is die sonengel en sy die songod.

“Waar loop jy? Jy loop met slippers in die vlak?”

Hallo, Ousus. Ek het gaan stap.

“Hoe laat is jy dan veld in. Kyk hoe sit die steekgras aan die slippers vas. Ek sal heeldag moet sit om daai grassies uit die pluk.  Hulle klou vas.  En as een eers in jou vel insteek, klou hy vas, swel onder jou vel en dit sweer.  Dan is die Herlemensies werk om daai inflimasie te stop.”

Wat is Harlemensies?

“Dis medisyne.  Dit help vir alles. Soos Kankerbossie”

Ek het vir jou tee gemaak. Dit staan op die tafel.  Kom sit hier sodat die son lewe in ons lywe kan brand. Dis koud vandag.

Ousus, ek het in die oggendure, daar onder by die see, iets gesien knipoog…knipoog…knipoog… Kom hulle my haal?

“En wie gaan jou nogals kom haal. Niemand sal jou hier kom haal nie”

Maar sệ nou net…

“Sệ nou se moer”

Maar wie knipoog so?  Daai mense kyk reg op my huis af en hou aan en aan. Dis ‘n teken. Dis ‘n sein.

“Bedaar tog.  Dis onse dorp se ligtoring.  Hy doen dit altyd.  Niemand gaan jou kom haal nie”

Dankie, dankie Ousus.

Ek gaan haal my tee, sit op ‘n plat klip langs Ousus en kyk vir die son.

Ek het vanoggend, toe dit nog donker was, ‘n engel geword.

“Jy is ‘n engel”

Ek dink lank aan haar woorde.  Jy is ‘n engel…Jy is ‘n engel….Jy is ‘n engel…

Toe ek die laaste ‘jy is ‘n engel’ dink dink, kom ‘n wit bakkie om die draai, swaai by my huis in. Ek wou eers weghardloop om weg te kruip, maar Ousus sit haar hand op my skouer neer.

“Sit, dis jou skulpe. Hulle sal jou niks maak nie. Niemand sal jou vat nie. Sit stil.”

Op die rug van die bakkie lệ duisende, honderde, miljoene engele, skulpe….Een, twee, drie, vier, vyf ses..begin ek tel.

Hou op tel.

Asem in…uit…in…uit.

En daar voor my deur gooi hulle ‘n vrag engele op my voorstoep af.  Miljoene engele.  Miljoene liggies.

“Toe, kom, ons sal moet begin skulpies inryg, dit is groot werk” sệ Ousus en vou die oopknooptrui oor haar bors.

Daar is 120 klippies in die fles. Hy is amper vol. Ek sal ‘n nuwe fles moet aanskaf.

Daar is seker nog net een maand of so se plek oor.

Dis middernag.

Dis volmaan.

Ek is wawyd wakker.

Ek sal nog skulpe moet gaan haal. Ek wil hulle inryg en buite al om my huis se dak hang.  Soos ‘n raam. Dit sal mooi lyk.

Dit kan dalk mooi geluide maak as die wind waai.  Ek het al gehoor hulle sệ dat daar ‘n engel in elke skulp skuil.

Ek wil klomp sulkpe om my huis hang. Engel-skulpe.  Klomp engele.  Ek wil een engel op my dak ook sit.

Ek staan uit die bed op. Trek weer die ou kamerjas oor my skouers en stap buite toe.  Die skulppaadjie voor my deur lệ wit in die maanlig.  Ek stap oor die skulpies en die nag laat die ekstra harder kraak.  Ek stap op my tone om die kraak stiller te maak.

Hoekom sal ek die skulp-klank wil stil maak. Niemand kan my hoor nie.  Ek is bang dat ek die engele in die skulpe gaan kwaad maak as ek aanhou trap.

Ek soek tussen die klomp skulpies in die paadjie na ‘n mooi skulp. Ek tel hom op, skud dit, en hou hom met ‘n lang arm maan toe. Ek maak my een oog toe en korrel korrel deur die gaatjie sodat die son mooi in die gaatjie pas.  Ek blaas dan deur die gaatjie na die maan se kant toe. Ek wil die demone wegblaas, maan toe, sodat daar net plek vir ‘n engel in die skulp is.

Ek klim met die kantmuurtjie op, tot bo op my huis se dank en sit die skulp in die middel van my huis se dak neer. Ek kyk weer na die maan en vra dat die engel asseblief op my dak bly sit. Vir altyd.

Ek pluk toe ‘n ster en sit dit onder die skulpie. Ek voel beter. Daar is nou ‘n engel op my dak.

Toe ek weer in my bed gaan lệ, skuif ek so dat ek die maan deur die venster kan sien.

Nag maan, nag ster, nag engel, nag skulpies.

Toe raak ek aan die slaap.

Ek weet nie hoe laat dit is nie. Die son skyn al.

Die dorp het al lewe begin kry.

Die see is al ‘n donker blou.

Hoekom het ek dan verslaap?

Kan ‘n mens verslaap as jy nie hoef op te staan die volgende oggend nie? Ek dink nie so nie….

Nee, ek het nie verslaap nie, net laat geslaap.

Klop-klop-klop-klop.

Dis ‘n rustige klop aan my deur.  Nie soos ander mense uit ritme uit klop nie. Dis ‘n mooi klop.

Ek maak die deur oop.

“Jy slaap laat. Jy moet opstaan”  Ek is bly om haar te sien. Kopdoek, voorskoot sonder die oopknooptrui.

“Waar eet jy? Hier is niks skottelgoed nie”

“Ek het ‘n takkie van die spekbos gemaak”

“Hier, ek het vir jou ‘n stukkie hoender gebring en soetwortels”

Ek is bly. Regtig bly.

Ek besef dat ek die bakkie kos eet soos iemand wat vir dae lank nie geeeet het nie.

Sy kyk my stip aan.

Hoekom word mens honger?

Is ek regtig honger?

“Ek het gisteraand ‘n engel op my huis se dak gesit.  Toe sệ die engel vir jou om vir my iets te bring om te eet. Dankie”

“Wat praat jy?”

“Sal jy tee maak?” vra ek

“Ja.”

“Moenie die teesakkie in my koppie los nie”

“Goed”

Ek stap sitkamer toe, maak die voordeur oop en kyk vir die see.  Dan gaan sit ek op die draad stoel, kyk wasgoed draad toe om te kyk of ek die voeltjie kan sien wat daar gesit het.

Ek kyk vir die geut om te sien of daar nog doudruppels is wat tik-tok, tik-tok.

Ek stap terug kombuis toe.

“Wat is die engel se naam wat jy op die dak gesit het?”

“Sy het nie ‘n naam nie”

“Hoe weet jy dis ‘n sy?”

Ek dink vir ‘n oomblik, vat my koppie tee en stap na die kamer toe wat se venster vlakte toe kyk.

Dan weer na die see kant se vensters.

Dan gaan sit ek op my bed. Ek sal nog gordyne moet kry.

Waar gaan ek dit kry.

Ek stap kombuis toe.

“Waar kan ek gordyne kry?” vra ek

“Vra maar net.  Dit sal na jou toe kom.  Moenie haastig wees met stadige dinge nie” sệ sy

Toe ek die laaste bietjie tee drink en my koppie onder die stadige kraan uitspoel, sệ ek:

“Die engel op my dak is ‘n vrou…ek weet dit net. Want jy het op my pad gekom. Jy het vir my kos gebring en tee gemaak. Jy klop anders as ander mense aan ‘n deur”

Sy kyk vir my, vou haar arms voor haar bors en glimlag.

“ek het ook vir ‘n engel gevra. Maar my engel is anders. Dis ‘n man-engel. Dis jy”

“Het jy vir my ‘n glas-fles seblief?” vra ek.

“Ek het baie, ja. Ek het baie klippies ook.  Maar soms, net soms moet jy maar jou eie fles in jou hart dra en elke dag se klippie daar wegsit. Dis veilig.”

Ek glimlag.

Die can fruit bottle is half vol klippies.  Gladde, ronde spoelklippies.

Die bottel lyk mooi daar waar hy in die vensterbank staan.  Die laatmiddag son skyn op hom.  Dan maak die klippies sulke skadus aan die kante. Dis vreeslik mooi.

Ek sorg dat die klippies niks groter as my duim nael is nie.  Hulle kan so bietjie kleiner wees, maar niks groter nie.  Ek sit in die sitkamer en kyk vir die see.  Dis so mooi vandag. Die wind is stil.  Die son is lui en die see lyk soos ‘n bruid wat in ‘n gang afgestap kom.

Ek kyk na die klippies in die bottel. Maak my een oog toe en korrel-korrel met my oog deur hulle om die son aan die anderkant te sien.

Sal die klippies klein, kleiner, kleinste wees…

Of groter, groter, grootste?

Klein, Kleiner, Kleinste dink ek.

Toe die son met sy vet maag so aan die see begin vat-vat, stap ek buite toe, tel ‘n klippie op en gooi hom in die fles.  Ek sal more tel.  Of later vanaand as ek nie kan slaap nie.  Dis soos om skape te tel. Dis ‘n plan, ek sal vandag se klippie ingooi, dan gaan stap en heelwat later die fles uitskud.

Ek maak die deur agter my toe.  Ek het nie ‘n sleutel vir die deur nie.  Net die buite deur wat garage toe gaan, maar die sitkamer deur wat op die tuin uitstap bly maar oop.  Hulle sệ dis feilig so.

Ek vat die boonste stofpad wat verby die Mombakkies man se huis loop.  Ek stap vinnig.

Toe ek op die strand kom, stap ek stadiger.

Trap-trap…skop-skop..trap-trap…skop-skop

As die son in die see val, dan word dit koud.  Ek sal net nog ‘n rukkie stap, dan omdraai en terugstap.  Ek behoort dan teen donker in die onderste stofpad, verby die kafee te wees.  Dis kortpad, maar niemand sal my sien nie.

Ek kyk vir die see wat nou ‘n donker blou word. Amper ‘n swart-blou.

Dis laagwater.

Dis windstil.

Dis brander-stil.

Ek gaan sit op die sand en begin sirkeltjies in die sand teken. Om en om. Rond en Rond. Vee dood, teken weer, vee weer dood en teken weer.

Toe word my kop stil. Dankie God…Dankie vir die stilte in my kop. Dankie God.  Dankie Here Jesus. Dankie God die Vader, Seun en Gees. DANKIE!!!!

Toe ek opkyk, staan die vrou wat die bokse wou he voor my.   Haar hare wild in die wind, sproete, los-lap-klere en ‘n glimlag.  ‘n Glimlag soos wat ‘n bruid sou glimlag. ‘n Baie spesiale glimlag wat mens net een keer in jou lewe glimlag…net een keer.

“Oppas, my vriend, eensaamheid bekruip jou soos ‘n skilpad ‘n blaarslaai-tuin sal bekruip. AS jy sien, is hy daar.” Sệ sy

“AS jy weer sien, is al die slaai op”

“Hallo Dingetjie” sệ ek.

“Hoekom het jy nie die bokse gevat nie?” vra ek.

“Want ek het my goed sommer in my hart ingepak”.

Ek staan van die sand af op, draai om en skud die sand van my boude af. Toe ek weer voor my kyk is Dingetjie weg.

“Oppas vir die eensaamheid, sy kom stadig” hoor ek haar woorde.

Dit maak mens nogal bang.

Kop, word net stil. Ek het nou net vir God en Jesus Christus dankie gesệ dat die geraas stiller word.

Ek gaan sit weer op die sand. Dis koud onder my boude. Sirkel, doodvee, sirkel, doodvee, sirkel, doodvee. Stil, stiller, Stilste…

Dis donker toe ek by die huis aankom. Ek stap om die huis, by die oprit op en dan by die tuindeur in.  Ek stap tot by my voordeur en toe ek die deur wou oopmaak, skrik ek.

Dis so stil hier. Ek het nie eens my eie voeteval op die skulpie-pad gehoor nie. Dis so stil.

Toe ek omkyk, is die skulpie-pad weg.

Hoe is dit moontlik?  Wie het die skulpe kom vat?

Ek gaan hurk op die plek waar die skulpie-pad moes wees en teken sirkels in die sand. Om en om en om en om en om.

Doodvee…sirkel…doodvee…sirkel…doodvee…sirkel…toe stil.

“Toktokkie Tokkie Tokkie maak oop die deur…” sing ek terwyl ek sirkel maak met ‘n stokkie.

Ek hoor ‘n voeltjie skreeu vanuit die boom.  Hy sệ nag.

Ek sien blink ogies onder die Spekbos…akkedis sệ nag.

Ek het nog ‘n paar ronde spoelklippies opgetel. Ek sal hulle eers wegsteek, tot more. Dan kan ek hulle blink vryf en een vir een…dag vir dag…in die fles gooi.

Dis middernag.

In die donker haal ek die fles van die vensterbank af.  Skud die klippies uit. Tel een vir een op en gooi hulle terug in die fles.

Ek tel 90 klippies.  90 Klippies beteken 90 dae al hier.

My klippie-kalender.

My kop-kalender.

My hart-almenak.

Die blou lap voor die venster lyk mooi.  Ek kyk vir lank daarna.  Die hout wasgoedpenne lyk nie te mooi nie.

Dalk as ek hulle verf. Blou of wit, sal dit beter lyk. Dit is net tydelik. Ek sal binnekort regte gordyne kry.

Gordyne maak tog ‘n plek warm.  Dalk blinds.  Dalk skulpe aan ‘n tou ryg en dit hang.

Ek hou van die idee van skulpe ryg en hang.  Klomp wit skulpies aan ‘n mooi tou. Ek kan die punte  van die tou aan ‘n skulp vasknoop en  dan stuk vir stuk inryg.

Ek kan die tou dan deur die gaatjies ryg totdat dit lang stringe is. Ek het dit al in prentjies gesien. Dit sal mooi lyk.

Maar waar gaan ek skulpe optel?  Ek het darm ‘n lee verfblik waarin ek dit kan gooi.  Dalk kan ek maar eers met ‘n Checkersakkie loop en dit daarin gooi. Maar ek dink dit gaan te min wees.

Ek kan dalk by iemand ‘n kruiwa leen.  As ek na die winkel stap en vir hulle vra of ek ‘n briefie op die muur kan plak. Soos ‘n kennisgewing. Ja, ek sal ‘n kennisgewing skryf en  dit by die winkel gaan opsit. Ek is seker dit sal goed werk.

________________________________________________________________

Toe ek wakker word, is dit piknag donker.  Die klank van die see is al klank wat ek kan hoor. Niks anders nie.  Doodstil. Ek hou daarvan.

Ek staan op,  trek die toutjie wat die lig moet aanskakel.  Klik-klak. Die lig gaan nie aan nie.

Wat nou?  Werk die lig nie?

Ek kyk by die venster uit, see se kant toe. Die hele dorp is donker.  Nie eens die sigaret masjien se dowwe lig in die winkel is aan nie.  Al lig is die duisende duisende sterre in die hemel.

Ek stap buite toe, kyk op en vind vrede. Dis hemels. Dis Goddelik. Almal slaap, net ek is wakker.

Om die nag so te ervaar, sonder elektrisiteit, is ‘n ding wat ‘n mens diep binne in jou kan stil kry.

Ek stap weer by die huis in, maak die deur saggies toe. So asof daar nog mense in die huis moet wees, wat dalk wakker kan word.

Ek is lus vir koffie – praat ek met myself (of ek dink dis met myself)

Die ketel werk nie.  Natuurlik, die krag is af.  Ek kan dalk die gasstoof aansit.  ‘n Pot daarop sit, water kook en dan in die pluncher gooi.

Dis so donker.  Ek wonder of daar iewers in ‘n boks ‘n kers of iets is. ‘n Flits?

Die bokse maak my bang.  Ek moet hulle uitpak en uitsorteer. Ek weet nie waar om te begin nie.  Ek sal wag tot dit lig word.

Ek kry die pakkie vuurhoutjies op ‘n rakkie net bokant die gasstoof.  Dalk het die stoof nog gas.  Dalk het die vorige inwoners dit goed gedink om nie die gasbottel te vat nie.

Die vuurhoutjie maak ‘n lig.  Dis so skerp. Ek is bang iemand kan sien hier is lig in die huis.

Ek steek die gasstoof aan en die blou blou vlam vat. Dis ‘n godswonder. Dankie Here.

Ek wil so graag skulpies gaan haal.  Ek het gehoor iemand sệ dat as jy skulpe om jou huis gooi, ‘n slang nie daarop sal seil nie. Dis seer op sy maag.  Ek sal dit moet doen.

“Kop, word net in Godsnaam stil” fluister ek.

Hoekom is my kop so besig? Gaan die kopgeluide nooit stil word nie.

Ek gooi koffie in die pluncher, dan water, dan longlive melk en een suiker.  Ek gaan sit weer op die stoel buite.  Dis see is swart. Ek dink daar is ‘n liggie op die water. ‘n Skuit of iets? Kan dit wees?

Ek het tot ligdag op die stoep gesit.  Ek het om die huis gestap en na die vlakte se kant toe gekyk waar die son opkom. Die wind is stil. Die dorp is stil. My kop maak nog geraas.

Ek stap die huis binne, kyk na die bokse wat rondstaan.