Op ‘n tyd het ek geglo dat ek my kop by my voordeur gaan los en dan op reis gaan na plekke baie ver hiervandaan.

My kop het saam met my gereis.

Ek het hom in die see probeer gooi, maar hy kon swem,

ek het hom op die berg in Taurmina gaan wegsit,

maar hy kon vlieg.

Ek het hom selfs in Debrovnic se muur gaan insuif,

tussen twee diep gleuwe aan die noorde kant, maar hy

het ook daar uitgekruip…nou sit ek met hom…

My hart gaan gereeld op reis.  Ek skryf soms vir die donker steeg in Frankryk ‘n brief,

soms vir die stowwerige gebou met die groot vensters in Griekeland.

Ek skryf altyd.

 

ek stuur nog gereeld poskaarte

na vreemde lande

ek pos nog gereeld briewe na

die franse alpe, selfs

Malta en Vlam…of selfs na Kas.

Want my siel is altyd maar op reis,

my hart is altyd maar oppad na

plekke baie ver hiervandaan.

ek gooi my te-veel-dink in

die oeroue klipstoepie.

ek drup die roof van my siel

in die ou ou klipmuur.

Ek giet die nuwe asem

binne in die krakies van

klip-harde-muur

Ek tap die moeg uit my rug

tot op die warm songebakte

klip, my oeroue stad…

my Croatia, My Debrovnic

dis nou 2:34.15pm

dis asof die son die dink

uit my brein brand, my breinsuiker

oor Tunisia strooi

die kind agter die tralies

se oe wat my met ‘n vraag

gooi…gooi…gooi

en ek bid tot Jesus Christus

en die Moslem vra my om

hom te red uit sy hartseer kyk.

Die son brand nog

stukke breinsuiker uit my brein

en ek vra Die Here God om

dit oor die kind te strooi.

Kind, vat my suiker.

Kind, vat my dink.

Kind, vat my omgee.

Kind, hou vas aan wat jy het.

Kind. Kind. Kind.

En toe knoop daai kind

die groot dink in my los.

Dankie Kind.

Somer 2001

God weet wat ek daai dag gedink het. God alleen weet wat daar in my siel/hart gebeur het:

Pa, hoe verlang ek na jou. Pa, jy wat my hand wil vashou. Pa, jy wat my arm wil gryp. Pa, jy wat my woord wil gryp. Pa, jy wat my bors wil vashou. My bors wat sukkel om asem te kry, gee pa asem. My ribbes wat een vir een kraak en soos ou stukke been uit my borskas val, tot op die grond, tel Pa op en plak dit aanmekaar vas.

My slenterstap en oe wat sukkel om die pad te sien.

My sleepvoete wat te swaar is en my sleeptong wat nie een woord kan uitkry nie.

Pa hou my kniee met altwee hande vas, sodat ek regop kan bly.

Pa gee my tong woorde.

Pa soen my voete.

Pa tel my hand op en steek dit in die lug sodat ek kan juig, Prys God

Pa druk my rug met pa se knieg regop sodat ek nie moet inkonk soos ‘n seer donkie nie.

Pa roep my naam.

Pa roep my naam.

En die kind agter die tralies antwoord my:

Bly staan, vreemdeling. Bly regop Reisiger.  Bly op die pad Toeris.

Ek kyk weer na die kind, kyk weg en toe kom die son op, die see breek oop en ek kry ‘n pad tot by pa…want pa is pa.

Kind, gooi jou breinsuiker oor die tralies, oor die pad, oor die see, oor die son en skreeu al die lug uit jou longe uit, want Nou is NOU…NOU…NOU..Nou…nou

Dankie kind.

foto geneem van video tape voor die dae van digital…want dis bliksems mooi.

spanje se platteland…

wat kan ek tog van jou se

Dalk wil ek iets oor die fiets

se waarop ek sit…wat uitgecrop is.

Hierdie foto ontstel my.

Hier is nie ‘n storie of ‘n gedig aan hierdie kiekie vasgespeld nie. Dit is net ‘n vertel.

Somer 2001 – Spanje

Ek was nog nooit lief vir fietse nie.  Maar vandag kyk ek na hierdie uittreksel (nog geneem met ‘n ou video camera-tape, nie digital nie.)

Die fiets se ketting het halfpad iewers tussen verdwaal en frustrasie afgeval en ek kon dit nie weer opkry nie. Hoe ironies is dit nie? Hoe skokkend as ek vandag daarna kyk?

vir een of ander rede het die ketting afgeskiet en ek moes die fiets terugstoot, en dit was ver. Ek was moerig.

Vandag:

Ek is moertoe geskok, want ek verlang na haar en in die naam van fiets is sy weg.

“n Fiets se speek het dwars in my hart kom steek en my hele lyf vergiftig….

(ek gaan nie verder aan hierdie post skryf nie. ek kry dit nie reg nie. Al wat ek kon doen is om die fiets uit te crop…dis beter….koebaai fiets…)

die dag toe die rivier my

binnestem oopgemaak het.

die rivierboot sus my

soos ‘n baba-wieg…

heen-weer…weer-heen

bakboord na stuurboord.

oor een weer, heen en weer.

die dag het die wal my

val gekeer.

die dag het Frankryk vir

my asem gegee,

die dag het die Heen-Weer

my van voor af

laat voel.

Somer 2001 (Frankryk op ‘n ‘riverboat’)

Luuks

Duur

Welaf mense

en ek….

Ek staan op die dek van die ‘riverboat’. Dis nagemaakte plastiekgras. Dis begin somer. Dis die begin in my. Dis die einde in ander. Dis die middel van groot gebeur.

Die rivier ruk my hart uit en gooi hom bloots-kaal voor my voete neer.

Frankryk ruk my dink uit en gooi dit op platteland neer.

Dis toe ek gestroop word van alles. Mense. Telefoon. Digitaal. Sigaret. Oorlog. Reels. Vloek. Hekse en Dwergies.

Toe staan ek kaal (op ‘n luukse rivierboot) en wieg, soos die gedig…heen weer – weer heen.

Ver van die huis. (Maar ek voel tog ek sit in my huis)

Terug in my kersfeeskombuis.

Terug by myself….

En ek besef dat ek nooit weer dieselfde gaan wees nie.

Mens verander dadelik….vinnig….in die NOU….Dis Goddelik.

*foto is geneem vanaf a tv skerm waarop ‘n ou video tape footish van is.  Swak gehalte maar vol siel.

meng my onthou met

jou groen wat my toevou

met jou Kameel-nek

bome kronkel om en rond

Soos die dinge en goeters

uit my kronkel, Kameel-Nek pad

Soos die oortollig uit my rol

soos die heuwels in Chianciano Terme,

maak die nuwe sien in my oe oop

soos die klipstraat in Sienna

Krummel al die mense om my weg

soos die Kaas in Pienza Val d’Orcia.

Laat my alleen loop, sonder dink

maar groot hoop iewers in

Montepulciano, Montalcino.

want al wat ek oorhet is glo.

Glo….Glo….Glo…en Tuscany het

gese…Follow the signs.  seguire le indicaziono

Somer 2002

Ek wil alleen stap. Op my eie, sonder iemand wat vrae vra, sonder iemand wat my aandag aftrek of iemand wat my op ‘n ander pad vat as wat ek wil loop.

Dis die loop terug in myself , totdat ek die roof van my seer kan afkrap (of beter soen).

As ek daai roof kry, wat dalk nog ‘n oop wond is, sal ek bid en God vra om dit te genees. Soos die wond gesond word, moet my siel ook gesond word. Iets het iewers uit my sak van genesing en geluk geval en in ‘n groen koringlad geval om daar te groei. Ek wil in die groen land gaan le en wag totdat die onthou en heelmaak weer in my wortelskiet en groei tot mooi gesonde korreltjies….wat rol en rol….

 

ek is nie bang

as ek alleen is nie.

Dit is beter as gister,

Ek het die lig gekry

en ek skyn

ek kan nie onthou wie

ek gister was nie.

Die siel wat nou in my

hart tango is my nuwe vriend, my nuwe maat.

Somer 2001

Salig. Rustig. Tevrede. Tuis. Volg die tekens…follow the signs…

En toe ek val, land ek in hierdie veilige plek.

Kussidasi, ek maak jou die kussing vir my kop, die mat vir my lyf, die dink van brein in die lief van my hart.

Kussidasi, jou Byzantine kasteel het die horison gestreel, totdat ek veilig tot by jou geval het. My nuwe siel is my nuwe vriend. ons stap saam.

Kussidasi, jy het my laat onthou om alles vantevore te vergeet, nou is ek stil.

Nou rus ek.

Nou wag ek.

More sal ek verder val.

‘n Bekende kom verby gestap. Ek draai my kop weg sodat hy my nie moet sien nie. Nog ‘n bekende mik na my kant toe. Ek maak my oe toe en val net ‘n bietjie verder, want ek wil een-alleen bly.  Ek kan nie die tekens volg saam met iemand nie. Dis net ek, want ek val alleen. Gister is Gister….ek volg die volgende tekens tot anderkant die Byzntine kasteel. Daar sal ek weet….

ek kleur jou in

met blou,wit en pienk.

jy kleur my in

met jou kyk,lag en soen.

Somer 2001

Soms moet ‘n mens honderde klein trappies opklim, totdat jou kniee seer is, jou enkels kramp en jou kuite knoppe trek, net om bo uit te kom….

Wanneer jy dan bo uitkom, sit jy jou seer knieg in ‘n sakkie en blaas dit maan toe, gooi jou enkels wat kramp in ‘n bak soutwater en gooi dit in die see en maak jou kuite aan ‘n ballon vas en stuur dit wolke toe.

Dan, eers dan, groet jy die rooidag met ‘n soen.

En dan eers soen die pienk bougainvillea jou op jou bleek wange.  Dis toe ek bloos en se: “Ek het jou lief, kom dans saam met my oor jou eiland, tot in die witgekalkte huise, tot onder ‘n rietdakkie en dan, eers dan, soen ek jou , Griekeland, net om hallo te se….

Jy se dan vir my: “Galanomatis……follow the signs…..volg dit.