MY BOSHUIS EN DIE BY
2022-02-15

Dit gebeur min dat daar ’n kuiergas by my boshuis kom kuier.

Hierdie is nie sommer net ’n gewone kuiergas nie, dis ’n engel van ’n kuiergas, ’n belangrike gas.

Ek het vir lang na hom gesit en kyk waar hy rustig teen die kristal-vensters van my boshuis gesit het. So asof hy ’n boodskap het. Hy het in die sonkolletjie gaan sit wat met die eerste oggend-son by die venster inskyn.

“Hallo By” het ek versigtig gegroet.

“Hallo Jy” het die by grappig gesê en sy fyn deurskynende vlerkies gewapper om die mooiste musiek vir my te bring.
Hulle sê dat daar musiek in bye se vlerke sit.

Die klank van jou vlerke is mooi, het ek gesê.

Dis die klank van oorvloed en vooruitgang, sê By vir my.

Ek dink aan die goud-geel heuning wat hulle maak en my gedagtes vat my na die soetsmaak van melk en heuning.

Die gevoel om emmers vol heuning in die bos te gaan soek, kom sit in my kop en ek begin dink waar kan ek ’n paar emmers kan kry.

Jy mag nie blomme afpluk en in jou huis sit nie, gryp By sommer woorde so uit die lug uit.

Ek sal dit nooit doen nie, sê ek.

Maar hoekom sê jy dit vir my? vra ek vir By

As hier nie meer blomme is nie, sal ons ’n ander blyplek moet gaan soek en ons koningin het gesê dat sy graag by Grootboom wil bly.

Daardie wit blommetjies langs jou voetpad is die beste vir heuning maak, praat By verder.

Ek sal nie pluk nie, ek belowe. Bly net hier by my, vra ek

Hoekom het julle skerp angels waarmee julle ’n mens so seer steek? vra ek

By klap sy vlerkies, soek ’n ander sonkolletjie en loop in klein sirkels teen die kristal-venster.

Jy sien, baie jare gelede het ons nie angels gehad nie.

Ons is hardwerkend en het baie heuning gemaak. Baie van ons families het sommer so langs mense se huise gaan korwe maak, want by huise is baie blomme vir baie heuning maak.

Die mense het toe emmers vol heuning kom uithaal vir hulle eie gebruik.
Hulle het so baie kom haal, dat ons al harder moes werk om nog heuning te maak.
Tot op ’n dag wat Ons Koningin gesê het dat hierdie vraatsigheid van die mensdom moet stop.

Die mens word nou gierig en selfsugtig. Ons sal ’n plan moet maak om die mens te stop.

Toe sê ons koningin vir die heelal om vir ons baie skerp angels aan te sit, sodat ons die mens moet beheer wat ons harde werk kom vat sonder om te weet wanneer om te stop, vertel By die storie vir my.

Nou moet die mens baie versigtig wees om ons goudgeel heuning uit te haal.

Hulle moet eers toestemming vra.

Ons gee nie om om heuning vir siek mense te gee, want sien, ons heuning is medisyne, praat By verder.

Dit is ’n vinnige praat wat By praat, want hy moet by die werk uitkom.

Ek verstaan, sê ek.

By vlieg van die kristal venster af en kom sit by my houttafel. Op die tafel staan ’n bekertjie melk.
By gaan sit op die kant van die bekertjie.

Maar omdat jy hier woon en nooit ons blomme pluk vir potjies in die huis nie, kan jy vir jou ’n skeppie heuning kom haal.

Nie emmers vol nie, nooi By my uit, net genoeg vir die warm melk.

Ek stap toe saam met by tot by die Korf, groet die Koningin en al die ander bye en skep vir my twee lepels van die soetste heuning uit die nes.

Ek sê dankie.

Daardie aand roer ek die heuning saam met warm melk en drink dit.

Mens moenie vraatsig wees nie. Vat net wat jy nodig het, dink ek en gaan slaap.
Net voordat ek aan die slaap raak, hoor ek die mooiste musiek wat van buite af kom.
Toe ek by die venster uitkyk, is daar duisende bye wat om my huis vlieg en vir my ’n liefdeslied sing….soete liefde.

-stanley cierenberg.-

MY BOSHUIS EN DIE SLAK

Vanoggend vra ek vir myself of my houthut (of soos ek sê, my Stillasie) in ’n woud of ’n bos is?

Ek ken nie die antwoord nie, maar wat maak daai tog saak?

Daar is so baie mense wat vir my vra waar my boshuis is en hoe dit daar lyk. Dis my geheim. Al wat ek kan sê is dat dit glad nie fancy is nie, maar daar is baie geheime.

Vanoggend vroeg toe ek die blare-voetpad afstap tot by die groot Akkerboom, stap ek amper verby Slak wat op ’n groot blaar sit.

Slak groet my.
Ek groet terug.

Vra hoe dit gaan en al daai klas van praat, maar toe sê Slak vir my:

“Kind, jy het ’n gawe”
“Wat bedoel jy? “ Vra ek

“Net soos my oog op ’n tentakel sit, so sit jou oë ook op tentakels. Jy kan ver sien, voordat die ander mens dit nog kan raaksien.”

Ek luister mooi

Mense maak my dood, maar as jy lank na my kyk, sal jy rustig word. Die ou geeste in die bos het gesê dat ek vir lusteloosheid help. Dit maak mens rustig, vertel Slak vir my.

Ek het aan Slak se tentakel-oog gevat, en toe sien ek tot ver anderkant sien, daar waar die gewone oog nie kan sien nie.

’n Stem kom sit toe in my ore….MOENIE MY DOODMAAK NIE.

Wie is die screen agter die spieël?

Maak oop jou hart and push the limits

DEEL VAN DIE WYSHEID
2022-02-14
396 WOORDE

Ek het vir die boom gevra hoe oud hy is.

Ek is baie baie jare oud, het die boom gesê.

Hoeveel is baie baie jare? het ek gevra.

Baie, het die Boom gesê.

Hierdie boom staan in die woud vandat ek my verstand gekry het. My pa en sy pa en sy pa weet van die boom. Hy moet dan baie oud wees.

Soggens as ek wakker word, is dit die eerste vir wie ek groet. Die eerste vir wie ek kyk. Die eerste van my eerste asem.

Maar ek wil nooit aan die boom raak nie. Daar is iets heiligs in die boom wat my waarsku. Maar die nuuskierigheid het aan my geknaag totdat ek een dag vir die boom vra of ek aan hom kan vat.

Boom, mag ek aan jou vat asseblief? het ek versigtig gevra.

Natuurlik mag jy. Jy moet net versigtig vat, sê boom

Ek vat versigtig aan sy growwe stam wat al diep, gebarste bas aan die stam het. Baie baie jare se bas.

Mag ek maar op jou wortels staan wat by die grond uitkarbonkel? vra ek

Jy weet, as jy op my wortels staan, gaan daar wortels by jou voete uitgroei tot diep binne in die aarde in, het die boom gesê.

Dan word ek ’n boom, het ek gesê.
Ja, dan word jy ’n boom.

Ek het op die wortels gaan staan en versigtig met my wysvinger tussen die gleuwe van die gebarse bas aan sy stap begin vat.

Dit is die padkaart na my hart toe, het die boom gesê.

Volg net die pad, praat hy verder.

Ek het met my vinger aan die spoortjies tussen die gebarste bas gevryf en hoe hoër die spoortjies ophardloop, hoe verder moes ek rek totdat ek nie meer kon rek nie. Ek het later begin sweef om nog verder op te beweeg.
Dis die gees in die boom wat my laat sweef.
Ek sweef tot heel bo by die boonste top van die boom.
Tot daar waar mens nie meer kan sweef nie.
In ’n mikkie is die mooiste, klein nessie met ligblou eiertjies in.
Dis die nes van die groot voël, sê die boom.

Toe kom Arend verby gevlieg, kom sit op my skouer en sê;
“Nou is jy deel van die wysheid. Jy het jouself gekry”…
Dankie boom
Dankie Arend
-stanley cierenberg-

DIE SIEL VAN DIE BOS
2022-02-02

765 WOORDE.

Gewoonlik praat mense van hulle huisie in die hart van die bos of die woud.

Ek praat vandag van die huisie in die siel van die bos. Die siel lê net so bietjie dieper as die hart.
Jy stap verby die hart van die bos deur sy gees tot by sy siel. Dis ’n stukkie waar die gewete van die bos ook lê.

Ek het tot daar gestap en tussen die fynblaar varings, growwe blaar varings en dan die skaam varings wat mens net sien wanneer jy baie mooi kyk, het ek bly staan.

Mens sal nou amper dink dat jy moet fyn kyk vir die fyn varings, maar dis nie so nie. Hulle groei net onder die grofblaar varings.

Dis die skaam-varing wat ’n mens nie sommer sien nie. Hy groei nie te groot nie, net so enkel-hoogte. Maar wanneer jy hom sien, moet jy respek hê, en langs hom kniel, vir hom sê dankie dat hy homself vir jou gewys het.

Ek doen dit elke keer.

En dit is hier waar my huis staan.

Nou die ander ding wat my kwel, is die woord ‘huis’.
Ek het nie juis ’n ‘huis’ hier gebou nie, maar eerder ’n stillasie.
Dis eenvoudig. Die mure, dak en vloer is van hout en die vensters is van die fynste kristalletjies wat ek in stringe aanmekaar gebind het.

Wanneer die son deur die venster skyn, maak hierdie kristalle die mooiste kleure in my huis. Dis so mooi, dat geen woord dit kan beskryf nie. Maar ek het een woord gekry wat dit beskryf.
Daai woord se naam is DEERNIS.

Laat een oggend kom Arend verby gevlieg en gaan sit in die groot dikstam-boom wat voor my stillasie staan.
Hy het vir lank gesit sonder om iets te sê en ek het vir lank gekyk sonder om iets te sê.

Toe die son van die vensters af wegtrek en die Deernis het stil geword, vra ek die vraag wat ek al vir so lank vir Arend wil vra.

“Kan ek eendag saam met jou vlieg?’ het ek gevra.

“Jy kan” het Arend sonder om te aarsel gesê.

“Wanneer?” vra ek

“Ons kan more oggend met die eerste lig vlieg” het Arend gesê.

“Waar gaan ek vlerke kry?” vra ek

“Ek sal vir jou bring.” en toe vlieg Arend weg.

Net toe Arend agter die kranse verdwyn, kom Perd om die groot boom gestap, ruik aan ’n pers blommetjie, gooi sy dik nek agteroor en skreeu my naam. Die bos gee antwoord.

Perd is die stem van die bos.

Perd kom staan voor my en druk sy neus langs my nek in. Ek ruik die perd in hom. Ek ruik die liefde in hom. Ek ruik tot die vegter en gevaar in hom. Dis ’n ander soort reuk wat mens nie sommer geruik kry nie. Soos die siel van die bos,….verstaan.

Perd sê dat hy voor my deur wil bly vir die aand.

‘Hoekom?’ vra ek

“Jy moet met die reuk aan die slaap raak” sê Perd

“Watse reuk?” vra ek

“Die reuk van vegter en gevaar”

“Hoekom dan so?”

“Sodat jy gevaar en veg kan uitryk as dit na jou kant toe kom” sê Perd.

Vroeg die volgende oggend is Arend voor my deur.

Hy druk ’n paar Penvere in my arms, al langs my bo-arm verby, klomp kleiner veertjies by my elmboë en dan 9 groot vere in my voorarms. In my hande druk hy ’n klos Penvere wat so sterk soos ’n uitgegroeide man se krag is….dalk nog sterker.

Ons vlieg.

Toe ons by die Bloukrans kom, gaan sit ons op die krans wat oor die hele bos uitkyk.
“Nou moet jy een van jou penvere afgooi sodat dit op die regte plek gaan val” sê hy.
“Maar ek kan nie van my vere weggooi nie. Hoe gaan ek verder vlieg”
“Gooi die veer af” sê hy.

Ek gooi ’n veer af en die veer val op ’n jong seun wat kop onderstebo in ’n skoolbankie sit. Die veer val reg voor hom neer en die kind kyk op.

Toe die kind by die venster uitkyk, vlieg daar honderde Arende in sirkels om hom en sê:
“Jy sal nooi weer geboelie word nie. Jy sal nooit weer seergemaak word nie. Jy sal nooit weer pyn kry nie. Vat daai veer en vlieg hoog”
Die kind tel die veer op en hy vlieg tot by ons waar ons op die krans sit wat oor die bos kyk.

Toe ek in die kind se oë kyk, sien ek myself.

DIE KRISTAL-OPEL
2022-01-31

Ek het die onderwêreld gaan opsoek.

Dit is wonderlik toe die onderwêreld lig word en duidelikheid bring deur ligstrale wat soos goue stringe oor my skyn.

Hierdie is strale van nuwe lewe, nuwe asem en nuwe mense.

Dis laat-oggend toe ek al dieper en dieper by die onderwêreld insak, so diep dat my ore begin toeslaan. Maar hoe dieper ek sak, hoe ligter word dit en die ligstrale word al blinker van goud, smarag en kristal.

Toe ek voel dat my lyf nie meer my lyf is nie, maar my siel word my lyf, dryf ek weg in ’n wêreld van kleur en alles wat waarheid en eg is.

Na 4 ure, begin ek sukkel om asem te kry. Dis asof my longe te klein word het en na asem soek.

Ek draai op my rug om boontoe te kyk.
Die mooiste engel wat ek nog ooit in my hele lewe gesien het kom stadig afgesak tot teen my lyf.

Hy is maklik ’n kop langer as ek, groot skouers en arms, sterk rug en die mooiste glimlag wat ek nog ooit aan ’n engel gesien het.

Vir ’n oomblik meen ek dat dit die doodsengel is wat my kom haal, maar so tussen my plat longe en min asem word my lyf al swaarder en ons sak dieper af, tot daar waar mens nie meer kan sak nie.
Toe gaan staan ons en hy druk sy mond teen my mond en blaas ’n straal goue lug by my longe in.

Alles word helderder en ek haal asem.

“Wie is jy?” vra ek
“Ek is jy” sê die engel.

Ek het dit nie verstaan nie, maar al wat saakmaak is my engel en ek wat ronddryf en sweef na wêreld baie ver van hierdie wêreld af.

Na ’n lang ruk, kom daar ’n dolfyn verby geswem.
Pure laf en speels.
Hy duik en swem in sirkels om ons, druk sy snoet teen my nek vas, fluister iets en met ’n moerse spoed skiet hy boontoe, bo die water uit, tot amper naby die son waar hy ’n mondvol sonstrale vir my gaan haal.

Hy duik terug, tot teen my en blaas die sonstrale in my oë in….nou sien ek jou.

Nou sien ek die engel soos wat hy werklik is.
Ek sien die onderwêreld van die see so blink
Ek hoor die fluit van dolfyn en blink vissies.

My engel kom nader, vat my hand en ons swem tot aan die ander kant van die oseaan.

“Mens is die droom van die dolfyn” fluister my engel en gaan lê saggies in my siel…

Dankie engel.

WAARHEIDS-KRINGE VAN DIE VOLMAAN
2022-01-30
01:47 AM

As dit volmaan is gebeur alles soos die moet.

Dis asof die volmaan ’n wysheid in my boshuis kom blaas.

Ek slaap maar min in hierdie tyd. Ek wil nie die volmaan wegslaap nie. Ek wil hom bekyk en met hom praat totdat die praat op is. Dit hou gewoonlik die hele nag aan.

Wanneer die maan sy eerste stukkie lyf begin wys, dan pak ek die vuurmaakhout soos ’n kerk se toring. Heel bo aan die toring hang ek ’n stukkie van die Waarheid Boom se hout. Net ’n klein stukkie, want ek sal gestraf word as ek te veel van die hierdie boom brand. Ek gee ’n stukkie van daai boom vir die maan en sy wysheid.
Wanneer die maan volrond oor my huis hang, praat die vuur met my. ’n Diep praat.
Dit gaan so:
Jy sal alles in die vlamme sien, sê die vuur vir my.
Ek kyk diep deur die vlamme, totdat ek myself in die vlamme sien staan. Dis dan wanneer die maan sy praat beginne praat.

Agter my hoor ek ’n sagte voeteval en die reuk van Perd en vuur meng met mekaar. Dis tyd.
Perd groet my met ’n sagte snuif deur sy groot neusgate.
“Die waarheid is nou hier” sê perd.

Toe die vuur byna uitgebrand is en die Waarheid-boom se stukkie stomp se rook trek in kringe tot binne in die maan, hurk perd langs my en ek klim op sy groot, breë rug.
Toe ek my sit kry, gaan staan hy op sy agterbene, gooi sy kop die hemelruim in (asof hy die sterre wil blink lek) en hy spoeg sy runnik oor die bos uit.
“Dis die roep van die rooi indiaan” sê hy.

Perd stap al om die vuur, ek skat so 11 keer of wat. Ritmies. Tik-Tak….Tik-Tak….Tik-Tak….totdat die ritme in my hartklop kom sit.
Ons hartkloppe word een saam met die vuur se laaste rook wat in kringe tot op die maan gaan sit.

Ek sak my voorlyf tot op die perd se nek, druk my oor teen sy maanhare en lê so totd in die laatoggend ure wanneer die maan weer aan die ander kant van die aarde wegsink.

Deur Perd se maanhare klim die waarheid by my siel in…baie diep in om daar te bly lê.

Toe ek wakker word, vryf ek Perd se Voorkop-maanhare weg en toe kom die son deur sy voorkop op. Alles word lig en die lieg van die wêreld het saam met die vuur uitgebrand.
Ek weet wanneer mense vir my lieg…die maan vertel alles vir my, want die perd het ’n Arendsveer in my hare kom druk.

-stanley cierenberg-

DIE PERD EN DIE HOTTENTOTSGOD
2022-01-28

“Ek weet dat hulle my nou ‘Bidsprinkaan’ noem, maar vir jou gaan ek Hottentotsgod bly, want ek is oer oud, net soos jou siel” sê die hottentototsgod en vryf sy voorbene wat soos ’n blinde se wit stok voor hom uitskiet teenmekaar. Die stok kap hier, dan regs, dan links dan daar. Kap….kap….kap.

“Wat is dit wat jy vir my wil kom sê, Hottentotsgod?” vra ek.
“Ek wil die wysheid vir jou bring.”
“Watse wysheid?”
“Ek wil die geestelike wysheid in jou kom bêre” sê Hottentotsgod.
“Dankie” sê ek.

Ek staan op Kalahari grond, bloedrooi en warm.  Die warm trek deur my voete tot binne in my brein in.  Dis lekker.  Wie kan dan sê die warmte van die Kalahari is nie lekker nie?

Toe ek weer sien, dans daar 11 klein Hottentostsgodjies om my voete.  Dit is soos ’n boesman-dans om ’n vuur laat in die nag.

Hulle sing soos in ’n koor, maar dis meer geluide as woorde.  Maar ek verstaan daai geluide, want Hottentotsgod het gesê hy gaan die geestelike wysheid in my brein kom wegsteek.

Terwyl die 11 klein Hottentotsgodjies om my dans en sing, word die hoof Hottententotsgod al groter en groter totdat hy groter as ’n uitgegroeide man is.
Sy voorbeentjies vryf teen mekaar en daar vryf hy die mooiste blou-pers lig uit sy kloue uit.  Met ’n skerp voetjie, druk hy die lig by my brein in…alles is net helder.
Weer vryf hy en daar verskyn ’n helder deurskynende lig tussen sy pootjies.  Hy druk dit by my hart in, net so duskant my siel, en bêre die wit lig daar.

Vir vier dae sit die sprinkaan voor my en kyk my in die oog met sy groot oë.  Die kleintjies hou aan met dans en sing en dis so mooi.  Die groot vrede skiet wortel in my gees. Die groot liefde kruip by my hart uit.

Vroeg-oggend met sonop praat Hottentotsgod met my en sê:
“Vandag gaan alles begin”
“Wat begin?”
In stilte kom staan Hottentotsgod met al sy bene oor my lyf, druk my vas en tel my op tot ver in die lug in.
 Ons sweef tot by ’n soetdoring boom en daar op die toppe van die boom, los hy my.  Ek het eers gedink dat hy my in die dorings gaan laat val, maar toe sweef ek soos ’n wolk.  Dis die wonderlikste gevoel wat ek nog ooit in my lewe gevoel het.
Meteens begin ek reën, net oor die doringboom en druppels water val deur die blare, tussen die dorings deur. Sommige druppels gaan sit aan die punte van die dorings vas en hang daar soos ’n smarag.
Toe die son goed skyn, gooi hy sy strale oor die doringboom en daar klim die mooiste reënboë uit die druppels .  Dis ’n wêreld van kleur wat voor my oopgaan.

Wind kom toe, en waai die druppels en reënboog af, tot op die sand en daar verdwyn dit.
“Wat nou?” vra ek vir Hottentotsgod.
Hy antwoord my nie, maar met sy groot oë wys hy vir my om veld se kant toe te kyk.
Tot groot vreugde kom Perd aangedraf. Trots, sterk en wild.
Perd kom staan langs my, blaas deur sy neus en snuif ’n paar keer.  Hy gaan staan op sy agterpote en skop met sy voorpote in die lug. Pure blydskap.

Ek is bly om vir Perd te sien. Ek het na hom verlang.  Baie verlang.

Hottentosgod glimlag en tel my met sy voete op en sit my op Perd se rug neer.  
Die 11 singende Hottentotsgodjies het in ’n rots gaan wegkruip.  

Perd begin te hardloop, volspoed, die veld in.  Die rooi van Kalahari sand sit aan sy hoewe vas.  Dit is die wonderlikste gevoel wat ek nog ooit gevoel het.  Ek hoef nie eens vas te hou nie, want Hottentotsgod het my vasgemaak op Perd se rug.

Toe gaan staan Perd tjoepstil onder ’n groot kameeldoringboom.

“Wat nou?” vra ek

Perd lug sy kop op en druk sy neus in die lug. Hy blaas, runnik en sê dat ek moet afklim.

Toe ek onder die boom staan, kom groot Hottentotsgod weer verby, tel my op in sy voete en ons styg tot by die toppe van die boom.  Weereens reën ek op die boom neer.
Ek gaan staan onder die boom en bekyk die druppels wat aan elke doring hang.  Klomp reënboë skyn om my, totdat ek die reënboog word.

Toe sê Perd vir my:
“Op jou pad gaan sommige mense maar net afval en verdwyn, maar kyk uit vir die nuwe mense wat gaan kom.  Hulle gaan jou help”
Ek verstaan.
Toe ek weer sien kom die 11 klein Hottentotsgodjies verby gedans en hulle kap hoefysters aan my voete vas.
Toe word ek die Perd.

DIE BEWAAR VAN ’N NAAM
2022-01-15

---

Die wind het maar ’n baie snaakse manier om vir jou op jou naam te roep in elke straat, dorp en om elke hoek.

Hierdie storie het begin toe ek onder die Kameeldoringboom gesit het.

Die boom het vir my gevra om ’n doring van die grond af op te tel, en in die sand te skryf.
“Wat moet ek skryf?” het ek vir die boom gevra.
“Skryf die naam neer” het die boom gesê.

Ek het nie gevra wie se naam nie, ek het geweet.

Ek tel toe die langste doring op, hou hom tussen duim en wysvinger vas en beginne skryf.

Ek skryf toe ’n baie brawe oom se naam in die sand neer. Ek het dit netjies geskryf net omdat die oom ’n netjiese oom was.
“Piet” skryf ek en onderstreep dit. Ek skryf vir die tweede keer Oom Piet se naam met die doring in die sand en glimlag.
“Dis reg” sê die boom

Op ’n keer het ek langs ’n rivier gesit.
“Skryf die naam neer” het die rivier vir my gesê.
Ek het nie vir die rivier gevra wie se naam ek moet skryf nie, ek het net geweet.
Ek skryf toe ’n Heilige naam neer, sommer so in die los sand langs die walle van die rivier met my wysvinger.

Die volgende dag vra die wind vir my om verder te stap.
Ek maak my goedjies bymekaar, sit dit in my rugsak en stap.

‘’n Week later klop ek aan die deur van die vriendelikste Antie wat ek nog ooit in my lewe gesien het.
Dis ’n baie grênd antie. Sy het ’n mooi hoed op die kop, ’n netjiese rok en bypassende sandale. Sy het selfs die mooiste ringe aan wat ek nog ooit in my lewe gesien het.

“Kom sit, Kind, ek het geweet jy gaan kom. Ek het gewag” sê die antie.

Ek stap in en gaan sit. Sy gee vir my ’n glas melk en die lekkerste soet koekies. Ons praat so bietjie oor dinge, maar toe sê sy vir my:

“Kind, skryf die naam neer” en sy glimlag.
Ek skrik myself sodat ek die rittels kry, maar ek sê toe vir myself om later te skrik. Om nou te skrik gaan die hele storie bederf en die Antie gaan my wegjaag.

Ons stap toe deur haar tuin en daar op ’n netjiese bedding wys sy vir my om te skryf. Ek tel ’n stokkie op en skryf.
“Elizabeth” skryf ek.
Dit lyk so mooi. Ek pluk ’n paar blommetjies en pak dit om die naam.
Ek het daardie aand heelnag langs die see gesit en luister hoe hy spoel. In en uit. Dis ritme. Die wind het ook sy ritme.

“Jy moet nou gaan” sê die see vir my.
Om middernag stap ek verder en 5 weke later kom ek by ’n baie kwaai man aan.
Hier het die Antie se rittel-skrik en hierdie Oom se rittelskrik in my kom klim. Ek het eers om ’n hoek gestaan om klaar te skrik, toe stap ek nader.
“Kom Boeta, skryf daai naam hier neer. Hier, ek wys vir jou hier en nêrens anders nie. As jy dit op ’n ander plek skryf, gaan daar moeilikheid wees, verstaan jy?”
Die ritteltit kom terug en hy gee vir my ’n baie ou potlood om te skryf.
“Mag ek net eers aan die potlood ruik, asseblief Meneer?” vra ek
Hy glimlag en sê, Ja.
Ek ruik ou skryf. Ek ruik ou woorde. Ek ruik baie sinne. Dit is ’n lekker reuk.
Ek sak op my knieg en skryf die naam in die Vrystaat sand.
“Wilhelm” skryf ek. Dit klink so mooi.
Hy sê toe vir my:
“Boeta, jy kan maar daai potlood hou, maar voordat jy gaan, skryf die naam vir ’n tweede keer neer.
Ek skryf
“Nee, nie langs mekaar nie, skryf die naam bo-oor die klaar geskryfde naam”
Ek doen dit.
Die naam is diep in die grond gekrap.
Ek staan op, skud sy hand en loop weg.

Daardie aand laat gaan staan ek op die hoogste berg en bekyk die wêreld in stilte.

“Nou kan ons maar begin” sê die wind vir my

“Begin met wat?” vra ek

“Met die seremonie” sê die wind.

Ek haal toe die Oom se Potlood uit my hempsak en skryf baie name in die sand op die bergpiek neer.
Toe ek klaar is, kom die wind op en hy waai. Hy begin waai by die Kameeldoringboom regoor die hele land tot hier waar ek op die berg staan.\
Die wind het al die name weggewaai, maar nie weg soos in heeltemal weg nie. Kom ons sê nou maar liewer, die wind het die name opgetel en dit in my hart in kom waai.

Vandag staan ek hier om al hierdie name met my mense te deel en sommer ook te gee.
Ek gee Port Elizabeth se naam, Potgietersrus, Nysltroom, HF Verwoerd, Piet Retief en so kan ek hulle opnoem.
“Ons sal julle nooit vergeet nie!” skreeu ek van die bergtop af en die hele wêreld staan op aandag.

Hierdie dag moet julle in julle se dagboeke aanteken, met die mooiste pen of potlood wat julle het en. As julle nie pen en papier het nie, skryf dit sommer in die sand. Dit wind sal die optel en bewaar, moenie worry nie.

-stanley cierenberg-