LYF SONDER NAAM.
Hulle het vir jou aan my kom vasmaak,
Vasknoop, vasgespe, vasbelt
net soos die nagmotte aan ‘n lig wil vasklou
Hulle het vir jou aan my toevertrou en
Beveel om oor my lewe te waak.
Soos ‘n spugende slang hang jy om my –
‘n Satansadder.
Maar toe kom maak die Byevangertjie my wakker
en slinger die soogdier deur die lug….
En ‘n olifant kom en blaas die hele spul weg.
Maskers is adders.
Maskers is gifkliere
Maskers is ‘n lyf sonder naam.
MASKERS IS ‘N LIEG
TA’ MALIE
2021/01/09
“Kom, haal daai brood uit die oond, hy is al goud-bruin-mooi” sê die Antie
“Ek haal uit, Mêrrim, maar hy is baie warm”
“Vat die doeke en keer hom uit” order die Antie
“Mêrrim, die mense by daai tafel soek hom nog so warm. Ek gaan hom net ‘n
rukkie in ‘n plastiek sakkie sit sodat die kors lekker saf bly” sê Truida.
“Truida, smeer hom sommer aan die onderkant met lekker botter sodat hy goed kan
deursny en nie stukke afbreek nie” praat die Antie voort.
“Ons maak hom mooi, Mêrrim, moenie worrie nie”
Dis ‘n lekker spul wat hier onder die bome aan die gang is.
“Mêrrim, kan Mêrrim nie net vir ons sommer daai Vye-jêm ook uithaal. Daai kastomer wil
die hele pot jêm koop. Hulle gaan sommer hier sit en eet”
“Hey, Katools, jy moet klaarmaak met daai worse op die kole, en moenie lat die wors bars en spuit nie. Daai kastomers wag” skreeu Truida daar na die vuur se kant toe.
Katools ken van vleisbraai. Doen dit al vir jare lank. Sy pa het gebraai en sy pa se pa…en so gaan die streep pa’s aan wat gebraai het.
“Truida, wat is kastomer in engels?” vra Katools
“Kastomer is die engels. Klieënt is die Afrikaans” skreeu Truida
“Sal julle ophou praatjies maak, en kry klaar met die kos. Die kastomer onder die boom wag al lank. Vat nog koffie vir hulle” skreeu die Antie van die kombuis se kant af.
Tafel twee se mense het sommer met tafel 3 se mense begin gesels en toe kom daar vreemdes wat sitplek soek. Al die tafels is reeds toe onder die mense, maar tafel 3 sê dat hulle maar hier moet kom sit.
Dis net aangename kennis en sit gerus en hand skud en waarheen is julle oppad en waarheen gaan julle?
Truida vat solank die brood en die mense sny sommer dik snye af.
Tafel twee se antie sny sommer so skaapwagter sny vir die mense op tafel drie en die vreemdes kry die agterkantste korsie met botter en jêm.
“Heitou, hoor dan daai lekker konsertina nommertjie. Nico Carstens, sê ek jou. Dis hy daai. Dit smaak ons kan sommer hier onder die bome dans” sê die een oom
“Nee man,” praat sy vrou hom aan, ‘eet eers’
En so gaan dit.
Dit ruik na kos, mense en gesels.
Die tyd stap maar aan, dag vir dag, week vir week, jaar vir jaar….amper eeu vir eeu….en hier staan die Antie met haar hande in haar sye, Truide vee ‘n traan uit die oog en Katools gooi water op die laaste kole. Dis nou klaar.
“Koebaai, Ta Malie, dankie vir die kos” sê ek
“God seën vir jou” sê Truida en druk my teen haar vas, haal dan haar voorskoot af en vou hom op. Sommer net so.
“Koebaai vir now….Ta Malie, Koebaai vir now”
Toe stap ek weg en huil oor alles.
©Stanley Cierenberg.
VISVANG
‘n Stwye dop en visstok lê mos so lekker saam met mekaar.
Ek praat nie hier van hengel of diepseevisvang nie, ek praat van gewone visvang in ‘n dam, sommer so van die kant af.
Maar kom laat ek nie hierdie ding vooruit loop nie. Storie maak is om soos huis reg te trek. Beginne by die een kant en dan werk jy jou pad deur tot by die laaste kamer van die huis. Sien, die ding staan so.
My Jasper is mos so lief vir die visstok en moenie die dop agterlos nie. Hy is al iewers in die sestig jaar oud, maar aan sy visstok klou hy soos ‘n mens nie aan iets kan klou nie. In my binneste het ek al gehoop dat hy tog aan my ook kan klou soos hy aan die visstok klou, maar daai gaan by hoop bly. Sien, ek het ook maar net ‘n natuur en behoeftes.
“Jasper, wanneer gaan jy tog die visvang laat staan?” vra ek eendag.
“Hoe kan ek, My Blom, visvang sit styf in my bene. Dis in my bloed”
“Goed, so, My Jasper” het ek dan maar gesê en voor my uitgestaar soos iemand met diepe behoeftes.
Om die waarheid te sê, ek het hom al so keer of wat bekyk as hy daai vistok beetpak en beginne vang. Hy weet natuurlik nie dat ek hom dopgehou het nie, want ek het dit maar so loer-loer gedoen.
Maar toe sien ek hoe daai stywe lyne en krom visstok hom gelukkig maak as hy ‘n byt kry.
Ek vat dan maar ‘n slukkie uit die Soetpyp, vir die senuwees in die somer en dan om warm te word in die winter maande.
Soetpyp maak jou kry warm so van die binne-kant af, dan werk hy buite toe.
Maar eers terug by my Jasper en sy visstok.
Hy sit eers die aas aan die hoek, bekyk die spul, rol nog so bietjie aas, drup dit dan in een of ander doepa of iets, rol nog en dan beginne hy die ding aan die hoek vasplak.
Eers so met die vingers, dan die handpalm en dan gaan lê dit in sy oë om seker te maak hierdie spul is goed klam en gedoepa vir ‘n vis.
Stadig beginne hy dan so aan die katrol te rol en tol. Eers stadig, dan vat hy klein bietjie spoed, dan baie spoed, dan weer stadig rol, totdat die aas mooi aan die puntjie vassit.
Dan die gooi. En gooi kan hy gooi. Die aas met sinker en al trek soos ‘n boog tot binne in die water iewers waar ‘n honger vis of ‘n ding lê en wag.
Aai, Mens, die vreugde in sy gesig laat my amper vergeet van my eie eensame verdriet en die Soetpyp.
Hy maak dan sy rug krom, druk die agterkant van die visstok in ‘n strêp wat om sy lyf vasgemaak en so staan hy krom rug met stywe visstok en wag.
As die wag te lank word, ruk hy eers bietjie aan die katrol, dan aan die stywe lyn en wikkel daai visstok. So asof hy iets of iemand wil laat nader kom.
En daar trek die lyne styf. Ek vat ‘n sluk Soetpyp, sommer so uit die bottel, die krom visstok wys dat hier ‘n gevaarlike ding oppad is. Daai lyn span, die sinkertjies lê diep ingetrek.
“Dis ‘n grote” skreeu hy.
“Ek sien so, My Jasper” antwoord ek in my binneste.
“Hier kom hy, ek trek hom in”
“Trek hom, My Jasper.”
So woed My Jasper met die trek, ruk en pluk totdat die einde in sig is.
“Goddank” sê ek en vat nog ‘n sluk uit die bottel.
“Ek is nou klaar, My Blom.” Sê my Jasper vir my
“Ek sien daai ding, ek bring ‘n lappie en ‘n sigaret vir jou”
So kom dinge ook maar tot ‘n einde en die Soetpyp lê maar langs my bed, net vir incase.
©Stanley Cierenberg
TWEE VIR DIE PRYS VAN EEN
Is ek ‘n fetus of ‘n kadawer
-Wie het gesê ek moet verander
Altyd opsoek na moeder of vader
-Of nie verander en altyd dieselfde
Is ek ‘n blommekrans of blarekrans
-Sal ek kop-krap of neusgrou?
‘n festoen of ‘n vrug?
-Bly jy alleen of dalk moet jy trou,
Is ek ‘n liggaam of lyk?
-Ek haal asem, in en uit…
Ruik of skyn smaak of reuk?
-In en uit, in en uit…vraag op vraag?
Is ek ‘n antwoord of ‘n vraag?
-Is jy my mens of skaduwee
‘n nekslag of ‘n blus?
-‘n korthef-mes of swaard-lus
Langs my lê iemand se doodskop
-Jou kopbeen op my bors
Op my bors, sy skedel of gebeente.
-Jou skedel skreeu snags hees.
(IN GESPREK MET MY GEES
ANTIE HESSIE VERTEL VAN DIE VERF-WERK.
2020\12\31
Om vir Antie Hessie in die teekamer vir die dorp raak te loop is ‘n skaars gesig.
“Ek hou my uit sulke plekke uit” sal sy altyd sê.
Dan moet ek ook nou maar bylas, sy het tog maar ‘n wil iewers in haar gehad om tog so nou en dan daar te gaan sit. Net om te kyk.
En dis hoe die ding toe begin het. Ou miesies Holtzhauzen, wat die teekamer besit, het sommer so met haar oë vir my gesê dat ek en Antie Hessie maar liewer moet loop, ons ontstel glo die ander gaste. Gmf….ek het net te hard gelag, daai is maar al.
Maar ek gaan haal nie die storie op ‘n plek waar hy nie gehaal moet word nie. Ek gaan voor begin.
Woensdag is Pension-dag by die teekamer en dan kry die mense verniet ‘n pannekoek met elke pot tee. Ook maar suinig.
Maar dis hierdie einste dag wat ek vir Antie Hessie daar raakloop.
“Kom sit, Kindjie, kom, vinnig, hier moet gepraat word”
Nou ek weet ook al teen hierdie tyd as sy met “Daar moet gepraat word” beginne, daar groot praat oppad is.
My nuuskierige aard is maar so dat ek sommer gaan sit en vooroor leun.
“Kind, moenie jou lyf so oor die tafel gooi nie, dit is ‘n teken van skinner”
Ek sit regop
Antie Hessie kyk om haar rond, druk haar bril met haar middelvinger op en beginne met die storie.
“Kind, sien jy daai vrou wat daar sit met die Sproetebont gesig?”
“Ek sien, Antie”
“Sy vertel toe vir my so week of wat gelede…nee…was dit ‘n week. Nee, dit was die week voor hulle die biduur by haar huis sou hou, so dit moes twee weke gelede wees, want bidure is eerste Woensdag van die maand. Ja, twee weke gelede.
Sy vertel toe vir my dat sy vir die Polliewitvoet man van die onderdorp moet kry om haar sitkamer te kom uitverf. Dis al verwer in die dorp wat op kort kennisgewing sal kom help.
En sy werk is nie te sleg nie, vertel die Sproetebont-gesig vrou vir my.”
En Antie Hessie loer weer na die Sproetebont-gesig vrou se kant toe en vee met haar plathand so oor die tafelblad, so asof sy stof of iets wil afvee.
“Maar vir wat wil sy haar sitkamer uitverf vir ‘n biduur?” vra ek toe.
“Kind, net Die Here Alleen sal daai vraag ken, maar ieder geval, sy vertel toe vir my dat die Polliewitvoet-man toe sommer daar by Ou Mister Hodes se winkel gaan verf koop het en so kom hy toe met sy kwaste, verf en lang leer by die vrou aan.
Of nee, hy het nie sy eie leer gebring nie, hy het die vrou se leer gebruik, as ek nou die storie reg kan verstaan.
Kind, maar Ou Polliewitvoet is mos maar gedurig dronk, maak nie saak watter tyd van die dag dit is nie.
So begin die verwery, vertel die Sproetbont-gesig vir my, en hy verf dat dit goed gaan. Dan die kant toe, dan daai kant toe.
Toe dit nou by die strepie op die muur moet kom waar die prente gehang moet word, wat nou ‘n ander kleur geverf moet word, korrel ou Polliewitvoet sommer so met die oog en verf die strepie sommer so met die vryhand in, vertel die vrou toe vir my.”
Soos Antie Hessie die storie aanmekaar las met stukkies hier vat en stukkie daar vat, sien ek nou al vir Polliewitvoet op die leer.
“Antie, maar vir wat moet daar ‘n ekstra lyn teen die muur geverf word?” vra ek
“Die Sproetebont-gesig vrou wil mos al haar handwerk teen die muur hang vir die biduur, vir komplimente soek.
Sy doen mos so tappeserie werk, nou wil sy dit hang.
Maar ieder geval nou, so sit sy in die stoel waar sy ‘n ogie oor Polliewitvoet kan hou waar hy verf en sy die orders kan gee.
Sy sit so en bekyk die spul en sê toe vir ou Polliewitvoet: ‘Nee man, verf reg. Jy verf daai streep nou krom.’
Antie Hessie leun effens vooroor toe sy die stukkie vertel:
“Kind, maar Polliewitvoet draai toe maar so stadig om waar hy op die leer staan, seker bang vir afval, en sê vir die vrou:
‘Nee, Antie, as hy droog word, sal hy reguit trek, Antie sal sien’
En dis toe met hierdie deel wat ek toe uitbars van die lag, sommer so oor die hele teekamer.
“Kom kind, laat ons liewer loop, voordat ons droog word en reguit trek” sê Antie Hessie.
Toe loop ons maar.
©Stanley Cierenberg.
DIE DAG TOE BLY-WEES BEDONNERD GERAAK HET.
2020\12\21
Storiemakery sit nou maar in my familie. Ek praat nou van Pa se kant van die familie.
Nie so lank gelede , dit was ‘n Desember vakansie, loop ek ‘n neef van my by Margate raak.
Hulle sê mos so toevallig raakloop is mos die lekkerste raakloop wat daar is. Dan loop mens hulle nog in ‘n kroeg of ‘n ding raak.
Man, waar anders dan nou? Vra ek vir myself die vraag.
Maar dan moet ek nou ook bysê dat hulle lekker kan eet. ‘n Plek waar daar ‘n dop is en iets om te eet maak hulle gelukkig.
My neef vertel toe vir my, ek skat so na die vierde kappie – of so – dat my pa in sy jong dae die vreeslikste ding oorgekom het.
“Hoe so?” vra ek
“Hey, wag, gee net my glas aan dan vertel ek.” Sê my neef.
Sy vroutjie gee die glas, maar sy rol haar oë so dat ek sommer kan sien dat sy hierdie storie meer as een keer al moes sit en aanhoor, en hoe sterker die kappie is, hoe meer verander die storie.
“Hou hom daar” skreeu hy en lig die glas op.
“Hou hom daar” skreeu ek maar terug. Dit klink tog reg.
My neef vertel my dat toe hulle jong kinders was, hulle pa, wat nou my pa se broer is, ‘n Shetland Pony gehad het met die naam van Prins.
My neef vertel toe dat dit net so voor Krismis is en dat die kinders die huis moet witkalk. Daai jare het hulle nie juis die huis geverf nie, maar gekalk.
My neef vertel dat dit ‘n gedoente is.
Hulle moes die kalk met water meng sodat dit ‘n waterige spul is en nie dik soos verf nie.
“Gooi net daar nog ietsie, seblief” vra my Neef en hou sy glas na sy vrou se kant toe.
Sy gooi.
Teen hierdie tyd weet ek dat hierdie storie lekker ver gaan draai.
“En toe?” vra ek
“Wag….Wag…laat ek net eers ‘n sluk vat”
My neef sê toe dat sy pa baie presies was en sê dat die mure nie geverf moet word nie, maar gewas moet word met die kalkwater.
En my neef beduie, maar sy beduie is deur sy heupe, sy bene en arms tot by sy hande. Maar wonder bo wonder val daar nie ‘n druppel van die kappie uit sy glas uit nie.
My neef sê toe, so halfpad deur die gekalkery roep hulle ma hulle vir koeldrank en om ‘n hoed op die kop te kry vir die son. Hulle los toe die blik met kalkwater net daar en gaan huis binne.
Met die wat hulle in die huis is, kom Prins aangestap vanuit die agterjaart.
“Wag, laat ek net eers ‘n sluk vat. Hou hom daar” en die glas is weer in die lug.
“Hou hom daar” skreeu ek.
My neef kyk rond, want soos ek nou die spul bekyk, hou hy daarvan as mense vir hom lag. Storievertellery moet gelag word, reken ek.
My neef sê toe dat Prins sy bek aan die emmer met kalkwater waag en so drink hy ‘n bek vol en nog ‘n bek vol totdat sy dors goed geles is. Prins stap toe heel tevrede weg en my Neef beduie nog met heupe wat wikkel hoe Prins stap.
Teen die tyd weet ek dat hierdie storie goed aangedik word.
“Is Prins toe dood” vra ek
“Wag…Wag…kom laat ek net eers ‘n sluk vat…hou hom daar” en so gaan dit aan.
My neef vertel toe dat Ouma die kalkwater drinkery gesien het en jaag toe vir Prins pergasie in want Prins raak toe verstop van kalk.
Die hele familie is bekommerd oor Prins en my Neef se pa gaan hulle gatte goed slaan as hy die storie moet hoor. Prins was sy trots, vertel my neef.
My neef sê toe dat nie lank nie, of my pa kom daar aan om die storie te bekyk en dalk vir Prins moed in te praat om tog maar te laat gaan en alles uit die maag uit te kry.
My pa was lief vir sy wit Safarie pak en kouse opgetrek tot by die knieg. Netjiese man.
My neef vat nog ‘n sluk Brannewyn en beduie toe verder.
Hy vertel my dat my pa toe Prins se stert optel en so half soebat van agter af sodat Prins tog maar net moet laat gaan en alles uitkom anders gaan sy maag vaskalk en dis asof Prins my pa se stem hoor en hom verstaan. Prins trek se ore se terug en dit lyk asof sy maanhare regop staan en toe gebeur dit…..Hou hom daar….skreeu neef sommer so tussin-in.
My neef sê dat Prins toe laat gaan, alles wat hy geeët het van gister af tot die blik kalkwater, bo-oor my pa se wit safari pak.
Ek lag uit my maag uit en my neef skreeu net “Hou hom daar” en gooi nog ‘n kappie.
Ek dink toe so by myself, “Ja, dis die dag toe bly-wees bodonnerd geraak het.”
Nou sal julle vir my vra nou wat is nou eintlik die tref-krag van hierdie storie. Daar is nie ‘n tref-krag nie, want dis familie stories wat oorvertel moet word van geslag tot geslag. Ek vertel dit maar.
©Stanley Cierenberg
Geinpireer deur Desmond Cierenberg.
EK SLAAN MY Oë OP EN VRA: ….
2020/12/20
Sommer so op ‘n bultjie staan sy. Of liewer nie ‘n bultjie nie, ‘n koppie of heuweltjie klink dalk beter.
Sy bekyk die wêreld sommer so al vier rigtings op dieselfde tyd in. Die kant toe, daai kant toe
en selfs om draaie waar ons nie kyk nie. Sy sien alles raak.
So aan haar sy staan ‘n paar manne wie se name ek nou nie so lekker kan onthou nie. Ek sal haar moet vra.
“Wie is die mense so langs jou?” vra ek.
“Die is belangrike mense, My Kind.
“Die kant is Piet, daai kant is Andries, dan moet jy tog net vir Oom Hendrik vergeet nie. Diè kan knorrig raak as jy sy naam vergeet”.
“Baie dankie”
Ek groet die Ooms met die hand en glimlag vir die Antie wat die twee kinders vashou. Soos verdedig.
Ek stap ‘n hele paar trappies op en daar kry ek vir Oom Moerdijk.
“Hallo Oom” sê ek en steek hy hand uit vir groet.
“Hallo Kind, kom in. Kom laat ons sit”
Ek gaan sit by die oom en hy maak die ou Statebybel oop en lees ‘n stukkie. Dis Oom Jan se dagboek, Kind, jy moet mooi luister.
Ek lustier.
Dis mooi
Dan haal hy ‘n baie ou boek uit en lees ‘n stukkie.
Dis ook mooi
En toe haal hy ‘n baie ou stuk papier uit, geel gevlek van jare, maar hy lees nie, hy sê die woorde sommer so uit sy kop uit op.
Ek dog eers hy maak die goete op soos hy voortgaan, maar ek volg die woorde op die papier en dis presies…dis baie presies. Soveel presies het ek nog nooit in my lewe gesien nie.
Toe hy klaar is, sê ek: “Dankie Oom, sal Oom dit asseblief weer vir my lees?”
En hy begin weer, maar hierdie keer hou ek die papier vas om seker te maak hy vergeet nie een woord nie.
“Uit die blou van onse Hemel, uit die diepte van ons see” begin hy…weer presier.
Oom Moerdijk sê toe vir my:
“Kom, dis tyd. Ek moet iets vir jou gaan wys, maar jy moet belowe dat jy dit vir jou kinders en hulle se kinders en hulle kinders en nog sommer baie ander kinders ook kom wys.”
“Ek belowe, Oom.”
Ons staan op en hy stap stadig deur nog ‘n gang tot in die hart van die groot gebou.
Ek kyk die groot rooigraniet-graf aan en eers wou ek skrik, maar toe sê Oom Moerdijk daar is niks om voor te skrik nie. Die graf is ‘n belofte. ‘n Baie groot belofte.
“Wie lê daar binne?” vra ek
“Hy is leeg, maar wag. Jy moet nou stil word kind”
En daar gebeur dit.
Dis 12 uur. (in die middag) Ek wou nog sê gelukkig nie in die nag nie, want om langs ‘n graf in die nag te staan kan moeilikheid wees.
Die dag is die 16 de.
Die Maand Desember
En toe ek opkyk, is daar ‘n gat in die dak en deur die gat loer die son.
Hy val toe op ‘n skryfbokkie wat lees: “Ons vir jou Suid Afrika”
“Daar is dit Kind” sê oom Moerdijk.
“Hierdie leë graf is ‘n simbool vir Oom Piet Retief en al die Voortrekkers wat gesterf het.
Sien, die son seën almal wat op 16 Desember 1838 gesterf het by Bloedrivier”
Ek maak my oë toe en bid.
“Oom, mag ek ‘n paar mense bylas in die graf?”
“Natuurlik mag jy. Wie?”
“Al die boere wat gesterf het in plaasmoorde” sê ek versigtig.
“Jy mag” sê die Oom
Ek las toe vir almal by. Ek sit vir Brendin in, Toe vir Eddie en Pieter, Oom Andries, Tannie Breggie en Oom Dan, vir Mark ook. Dan ook die Tannie van Upington en die gesin van Stilbaai. En nog baie baie meer.
“Kan die son hulle ook nou seën?” vra ek
“Hy seën vir hulle”
En deur die gaatjie in die dak seën die son vir almal. Sommer vir al die families ook. Ek vra ‘n spesiale gebed vir Ina en Petro wat my hart sag maak.
En toe sê ek “Amen”
En God antwoord: “Ons vir jou Suid Afrika. Ek sal na julle kyk”
“Dankie God”sê ek
Toe ek om my kyk is Oom Moerdijk weg en ek hoor sy stem iewers in ‘n gang wat nogsteeds sê:
“Uit die blou van onse hemel, Uit die diepte van onse see”
Dankie oom, sê ek. Toe skuif die sonkol aan en ek weet dat my volk geseënd sal bly, vir altyd.
©Stanley Cierenberg.
DIE NOU PAD
2020/12/18
Ek het vanoggend die nou-pad gevat.
‘n Voetpad onder deur bome wie se name ek nie eens ken nie, en so in die loop maak ek maar my eie name op. Dan gesels ek so in die verbygaan met hulle.
“Waarheen vat hierdie pad my” vra ek vir die groot Boom.
“Hou net aan loop” sê die groot boom
Toe ek onder by die kronkel kom vra ek vir die plat boom met baie blare en die mooiste blomme
“Waarheen vat hierdie nou-pad my”
“Stap net nog ‘n entjie, jy sal die plekkie kry. Kyk net mooi vir raak-trap” sê die plat boom met die mooi blomme.
Ek stap.
By die effense afdraende waar ek so briek-briek moet loop, vra ek vir die grootste boom wat ek nog gesien het, (so groot dat sy wortels eintlik al by die grond uitklim) waarheen nou?”
“Jy is hier, trap net oor die bosvarings, sodat jy hulle nie seer-trap nie dan is jy hier” sê grootboom met die wortels wat al by die aarde uitklim.
Toe ek oor die bosvarings trap, en verby die Reënvoëltjie stap wat sing, sien ek die groot, blou, oop see.
Toe is ek hier.
Ek trek my klere uit en maak dit so ‘n hopie op die sand. Ek druk ‘n uitspoel-stokkie sommer so langs die hopie klere in die sand, net om te sê “Hou asseblief ‘n ogie oor my goed”.
Toe stap ek met my oë toe, soos bid, die water in. Ek stap, en stap, en stap totdat daar nie meer stap oor is nie, maar net dryf waar my kop net-net uitsteek vir genoeg asem.
Die een brander praat saggies in my oor. Hulle sê dat die branders saggies praat, want hulle is bang dat hulle die stilte van die see wegjaag.
Die brander fluister: “Ons doop jou ge-inkte lyf vandag.”
“Hoe bedoel jy?” vra ek vir die brander.
“Ons doop jou soos kerk-doop” fluister Brander terug.
“Gaan nou terug na jou hopie klere toe en bou ‘n sandkasteel”
Ek doen dit.
Ek bou die kasteel totdat die son gaan sak, ek kerf kamma-kamma vensters en deurtjies uit met die waghoustokkie. Ek sit ‘n dak op met fyn uitspoel blaartjies.
Toe praat die see sy praat met my:
“Daai venstertjie daar bo is Brendin se venster, hierdie een hier is Eddie se venster. Daardie een waar jy ‘n stukkie see-gras gehang het is die Volkspele antie van Upington se venster. Die grondvloer venster langs die deur is Oom Andries se venster om ‘n ogie oor sy varkies te hou. Die venster heel bo is Pieter s’n, die hoof van hierdie kasteel. Die venstertjie net langs oom Andries s’n is Ntate Khumalo se venster.” En so praat die see my aan oor wie se venster wie s’n is. Ek kerf vir elke slagoffer en sy mense ‘n venster uit.
Ek vra toe vir die see:
“Maar waar is my venster dan?”
Die see antwoord, so amper parmantig soos ‘n streng ma…” Jou lyf is elke een van hierdie mense se vensters. Jou oge is die venster vir elke vrou en kind wat agter gebly het. Die ink op jy lyf is die vensters waarmee jy na ons volk kyk, oom, anties en kinders”
Toe stap ek weer af see toe, en gaan doop my ge-inkte lyf vir elke een van die mense wat my stories lees, wat saam met my stap, wat saam met my huil, want my vang as ek val en wat daar is vir my.
Dankie vir almal van julle.
Ek kerf special ventsters vir elke een van julle uit.
Liefde – Altyd
©Stanley Cierenberg.
KETTINGS.‘n monster het uit ‘n bos gekruip,En met ‘n geroeste ketting my handekom vasmaak.Hy het die ketting om my ruggraat gedraai,tot onder by my enkels…maar toe kom ‘n Arend en ruk elke ketting-skakelmet sy kloue af en ek hardloop die Vrystaat vlakte in.Ek is vryMy hande is my taal.My ruggraat is my volkMy enkels is my land.Nou stuur ek die arend na ‘n ander ketting toe….KETTINGS.‘n monster het uit ‘n bos gekruip,En met ‘n geroeste ketting my handekom vasmaak.Hy het die ketting om my ruggraat gedraai,tot onder by my enkels…maar toe kom ‘n Arend en ruk elke ketting-skakelmet sy kloue af en ek hardloop die Vrystaat vlakte in.Ek is vryMy hande is my taal.My ruggraat is my volkMy enkels is my land.Nou stuur ek die arend na ‘n ander ketting toe….
