VIR LEN PRETORIUS
DIE BLOM VAN ROOSSENEKAL.
NOVEMBER 2020
Soos die Arend koning van die oop ruimptes in die lug is,
So staan die Baobab koning van die Noord Transvaal.
Met sonsak pronk die Baobab soos ‘n trotse koning oor
sy huis, sy vrou en sy mense.
Met sonsak skeeu die Visarend soos ‘n trotse koning
oor sy huis, sy vrou en sy mense.
Ek het tot agter die wolke na woorde gaan soek.
Ek het ‘n paar woorde in ‘n doringboom gaan soek,
daai doringboom wat by die Krugerhek staan….maar
die woorde raak min.
Maar toe sien ek Len se foto. Daar lê voetpad lyntjies
langs sy oë. Mens kan sommer sien dat hy die pad
gestap het vir sy mense, sy vrou en kinders.
Mens kan sien dat hy die lastige Duwweltjies wat
in die voetpad groei uitgehaal het, vir sy mense, sodat
hulle nooit seer hoef te kry nie.
Maar toe groei daar ‘n smerige mense-onkruid op die
voetpad, daar grou houtkewers die Baobab boom se
stam oop en ‘n stilte sak oor die rivier waar Visarend geroep het.
Len, die klank van jou bike sal in elke Baobab se stam sit.
Die klank van jou lag sal oor elke rivier eggo, tot daar waar
mens se ore nie meer kan hoor nie.
Jou bloed sal in elke spruit vloei, sodat die vyand weet
dat hy die Koningboom, die Koning-arend en die Koning mens
tot die dood verniel het.
Len, ry jou bike doer bo in die Hemel, draai daai throttle oop,
sodat jou roep deur die arend se bek kom, en jou liefde-woorde
vir jou vrou deur die Baobab se blare saans as die son sak.
Vir jou sal ons nog ‘n Koning-boom plant, nog ‘n Arend in die
Hemel vasmaak, nog ‘n voetpad oopskoffel, want jy is die
Koning van jou kinders, die Meester van jou vrou.
©Stanley cierenberg.

BONDELTJIES PYN

“Jou dag is my nag. En jou nag is my dag. Jou lig is my donker en jou donker is my lig. Dis maar soos die wêreld werk. Niks is wat ons dit dit is nie”

Hierdie is my gesprek met Uil, wat in die boom langs my kamervenster woon. En dit om 1 uur in die oggend.  Ek het weer gaan lê en probeer om te slaap.

Ons almal dra maar ‘n bondeltjie pyn so met ons saam.  Sommige mense se bondeltjies is baie swaarder as ander. Ek wens dat ek vir elke mens wat se bondeltjie pyn te swaar raak, kan help dra.

Uil het weggevlieg, maar weer teruggekom met ‘n bondeltjie  wat hy onder sy vrerk gesit het.

“Ek het iemand se bondeltjie pyn vir jou gebring” sê hy

“Wie s’n?” vra ek

“Iemand wat moeg gedra is. Help haar dra, asseblief” sê uil.

Ek het die bondjeltjie onder sy vlerk uitgehaal en in my hart gesit…..

Ek help jou dra aan jou pyn, MY Darling Mens….ek help…

©Stanley Cierenberg2020

www.netwerk24.com/Nuus/Algemeen/kampvegter-teen-plaasmoorde-ink-sy-lyf-20201119

SIAS WILLEMSE

2020-09-22

“niemand kan Rugby Kommentaar soos Gerhard Viviers nie” sal Oompie sê

“En dan moenie ons vergeet hoe hy Julie 1974 die wedstryd tussen die

Springbokke en die Britse Leeus te Ellispark uitgesaai het nie. Hy het daai

wedstryd in prentjies verduidelik, selfs die Noodhulp mense is genoem as

iemand se knieg of voorkop bloei”

“Daai vierde toets in Julie 1974 is my gunstelling. Ons het op die stoep gesit

en luister. Die transsitor draadloos se battery wou dit nie hou” praat die Oompie verder.

“Man, daai Hansie Cronje was ‘n gentleman. Daar was nie ‘n beter kaptein. Hy het

oor die drieduisend (amper vierduisend) lopies aangeteken…en as ek

reg kan skat…143 paaltjies gevat.”

So tussen alles deur beginne Die Rooivelskoen-man van Blokkies Joubert en sy

Pencil-lip-snor te sing.  Oompie voel lus vir dans, maar die Antie sê “moenie

nou stuitig raak nie, my man”. Hulle lag en sy gooi nog boeretroos met ‘n

skeppie oorskiet Jan Ellis poering.

“Hierdie Jan Ellis poering is op sy lekkerste na ‘n middagslapie” sê Oompie.

“Onthou jy Dok Craven se hond. Die se naam was mos ‘Bliksem’ of so iets?”,

gaan haal die oompie sommer die woorde so uit die wind uit.

“Aai my man, waar gaan haal jy nou weer hierdie goeters uit?” vra die Antie

“Hierdie is ons sport geskiedenis. Niemand kan my iets vertel van dit nie.

Dok Craven was die beste skrumskakel ooit.  Hy het die span soos ‘n ketting

bymekaar gehou. Solied sê ek jou” sal die Oompie verder aangaan en die

antie moet geduldig luister.

“Ek gooi nog koffie, My Man”

“Is daar nie ‘n knertsie nie?” vra hy.

Sy glimlag, druk haar wang so teen die voordeur se kosyn en sê

“Aai my Man, het ek al vir jou gesê hoe lief ek jou het?”

“Nog nooit nie, kom wys my” stuitig hy voort.

Vandag het ‘n werfetter Oompie Sias Willemse se stuitigheid stil gemaak.

Nog ‘n fabreiksafval-ding het sy rugby stories kom steel en daarop gespoeg.

Hulle het maar ‘n sakkie vyf rande gevat.

Vandag sê ek vir julle bose, afwykende wesens dat julle gaan berou hê

tot in die laaste geslag…vir altyd en ewig.  Doc Craven se stem is stil, Viviers se stem is stel

Cronje is ook stil en nou Oom Sias. Nog ‘n stukkie van die ketting is weg. Saluut

©Stanley Cierenberg

UPINGTON 2020

DIE VOLKSPELE ANTIE.

Ek sit by die Antie in haar kombuis om nog stories van die ou dae te kry.

Somme net optel-stories wat mens moet neerskrwye, sy is darm al 80 jaar.

“Kind, help tog hier met die ketel. Jy weet, ek kan nie eens meer ‘n vol ketel

water optel nie…die arms is maar swak”

Ek help

“Voor ek nog dood, wil ek nog al my stories vertel, daar is so baie.” Sê sy

Vertel maar Tannie, ek gaan skrywe.

“Jy moet vinnig skrywe, Kind” en sy smaail vir my.

“Jy weet, Die Bybel sê jy mag nie ‘n Gemsbok eet nie, hy is heilig” begin sy.

Ek skryf.

“maar hoekom sê Tannie daai vir my?”

“Want ek woon in Gemsbok laan. Ek sê altyd ek bly in die Heilige straat”.

Ek luister na die Antie se woorde.  Hulle rol soos kleur-blink albasters by haar

mond uit.  Die skryf in my hande is maar stadig, maar ek probeer by-bly.

“Kind, aai, daai jare toe ek nog ‘n jong nooietjie was, en ek moet sê dat ek nie

te onsaansienlik was nie, het ons mos die Volkspele hier onder in die saal gedoen.

Kind, dit was net ‘n pure ‘Voëltjies gaan koring sny en Dans met my Dina en dan maak

hulle so’ en die Kêrel-kinners was tog te netjies en op hulle plek”

Ek sukkel om met die skryf by te bly.

“My volkspele rok was altyd baie netjies gepress”

“kom ek maak sommer vir ons rooibostee. Ek kry by ‘n bye-boer hier buite die dorp

heerlike rou heuning. Ons roer dit in” sê sy.

“Aai kind, as ons die Volkspele so om mekaar gedans het was ons koppe kierts regop en nekke

styf.” Vertel sy.

“Ja, om dit in te oefen moes ons vir ure met ‘n boek op ons koppe rondloop”

Ek skryf so vinnig ek kan.

Sy gooi die tee en roer heuning in.

“Daar was hierdie Kêrel-man wat my tog so om die middellyf kon vat as ons moes regsom draai,

dan weer ‘n skielike links om. Hy het sy vat geken” vertel sy en smaail.

“Klink of Tannie sinnigheid vir hom gehad het”

“Ons is toe getroud” lag sy.

“Maar hy moes eers lank vry en baie kerse se opsit kom doen het voordat ek ingestem het” sy lag nou lekker.

“’n Kers is lewendige lig. Vandag se gloeilampe is sulke dooie lig” en sy kyk met ‘n bewolkte kyk by die venster uit.

“Nou ja toe, Kind, dis genoeg vir vandag. Ek gaan nou op die naat van my rug lê”

Dis goed, Tannie”

“Sit tog die fên vir my aan. Nie ‘full blast’ nie, die ding sal my van die bed afwaai. Onthou ek is

al baie oud. As daai fên my by die venster uitwaai, kry hulle my nooit weer nie” spot sy.

Ek gee haar ‘n drukkie en sit die fên op ‘slow’

Dit was my laaste volskpele met die tannie.

Dit was my laaste koppie rooibostee saam met haar.

Die was die laaste fên se wind.

Die wind het gaan lê.

Iemand het die Gemsbok kom doodmaak. Sommer so in die gesig verniel.

“Tannie moet nou maar lekker volskpele doen daar in die hemel, en kyk

uit vir daai Tiekiedraai Kêrel-man. Koebaai my liewe antie.  Baai for now.

©Stanley Cierenberg.

DIE EENVOUD VAN ‘N VELDBLOM.
Hennenman 2020
“Kind, ek het nou die baie grênd blomme gebring nie. Ek het met ‘n motorfiets gekom” sê ek
“Kind, maar ek het sommer ‘n hele bos blomme in my hart wat ek so stilletjies by jou kruis gaan neersit”
Die wind het so effens opgesteek. Nie ‘n woeste-wind nie. ‘n Trooswind. Saggies deur die popelierbos.
“Oompie, as ek kon, het ek sommer ‘n hele bos blomme gebring, net vir julle” praat ek binne-kant toe.
‘n Swaeltjie kom verby gevlieg en sê: “Gaan pluk sommer ‘n blommetjie daar in die veld”
“Ek pluk nie sommer blomme nie…hulle wil ook maar lewe, net soos ons almal” sê ek.
“’n Vaal-bruin-mossie kom verby en sê: “Ek het klaar by die geel blommetjie ‘n draai gaan maak.
Sy sê dat jy haar kan pluk. Sy sien ook die hartseer in die skare mense raak”
Ek het toe stadig oor die pad gestap, tot by die goudgeel veldblommetjie.
“Is jy seker, mag ek jou maar pluk” vra ek
“Jy moet so pluk dat die steeltjie lank genoeg is om by die voerbaal in te druk” praat sy my aan.
“Dankie” en ek pluk ‘n langsteel-veldbommetjie af.
Ek het met baie stadige en ‘n moeilike stap terug gestap na die kruis en die hoop voerbale.
Baie versigtig het ek die blommetjie, steeltjie eerste, so by Eddie se naam ingeskuif.
“jammer, Kind….Jammer…wat moet ek doen om alles beter te maak?” vra ek
“Jammer Oompie, jammer….wat moet ek nou doen?”
‘n Trooswind het weer geblaas en so uit die niks, val daar ‘n spierwit veer
tot op die hoop voerbale in die warm so. Ek kyk op, maar hier is dan geen voël te sien nie.
Die geel blommetjie glimlag vir my en sê:
“Eddie en Oom Pieter sê dankie vir die eenvoud van ‘n goue-geel-veldblom.”
Ek het opgedraai en aangestap…en in die trooswind alleen gaan staan en huil oor
twee mense se doo den ‘n hartseer familie.
©Stanley Cierenberg.

MARK REGAL

11/11/2020

ODENDAALSRUS

Ek kyk na die naam Odendaalsrus. Ek kyk hom aan met ernstigheid.

“Rus” wat op die einde staan…

Die boer-broer wat op sy wye plaasstoep sit, stop sy pyp styf, rus

met ‘n glasie brannewyn en wag vir sonsak.

Hy trek die pyp diep in, vat ‘n slukkie van sy brannewyn en sien hoe

die son koebaai sê, so agter die popelierbos in.

“Liefie, ek maak sommer vir ons ‘n stukkie wors en pap” sê sy vrou.

“Haal sommer ‘n tjoppie ook uit” sê hy en blaas rookwolke van pyptabak.

“Ek haal uit” sê sy.

Langs Mark op die stoep speel kinders Slangetjies-en-leertjies. Hy smaail vir sy kinders.

By Mark se voete lê die hond en wag vir ‘n stukkie vleis uit die boer se hand.

“Dalk kry ons reën” sê hy.

En toe kom die reën, en hy val met ‘n anderste soort val.

Dis nie ‘n water-reën nie, dis ‘n koeël-reën. Dis ‘n vyand-vuur wat val.

Mark, ek sien jou staan langs die wit perd wat troos in sy oog het.

Die wit perd draai sy lyf jou rigting in…en fluister ‘n boodskap, dan

runnik hy en die wêreld kom tot rus.

Mark, vir jou gaan haal ons gesondmaak-salf.

Vir jou gaan soek ons lanterns in die vuurvliegies.

Vir jou gaan haal ons medisyne-bossies diep in die karoo.

Vir jou gaan haal ons klomp wit perde om na jou familie te kyk.

Die manier hoe jy aan die wit perd vat, maak van jou ‘n ridder…ons ridder.

Vir die werf-sug wat dit aan jou gedoen het, wens ek die dal van doodskaduwee.

Rus nou maar sag, Mark…Rus sag, die wit perd en ons staan wag vir jou mense.

Ons sien jou later.

©Stanley Cierenberg.

DIE PAD VAN LEWE.

Ons wil nou nie knaend of lastig wees nie, daarom sit ons sommer hier onder die boom op die grond.

Dis nou Aarde, Olifant, Suidoosterwind en ek wat daar sit.

Gelukkig is die venstertjie waarna ons kyk oog-hoogte, hy lê net reg.

Ons kyk stip na die venstertjie en ek vra toe:

Ek vra toe vir Aarde: “Ag, gee daai leersakkie vir my”. In die leersakkie

is die hartklop van Moeder aarde. Ons het tot in die verste woestyn gaan stap

om die hartklop te gaan uitgrawe.

Moeder Aarde gee toe die sakkie.

Ek vra toe vir Suidooster: “Ag, gee tog daardie mandjie vol asem vir my aan”

Ons het tot anderkant Tafelberg gaan klim om ‘n stukkie van die Kaapste Oostewind

te gaan haal.

Suidooster gee toe die manjie vir my.

Laastens vra ek vir Olifant: “Ag, gee tog vir my daai erdebeker met lewe aan” Olifant gee dit.

Ons het tot in die hart van die Knysna gaan stap om ‘n stukkie uit die Koning Olifant se

lyf te haal, en hierheen te bring.

Ek gooi dit alles deur die venstertjie.

O ja, voor ek vergeet, vra ek….Liewe Son, gee vir my net ‘n deel van jou Wentelbaan sodat

ek vir die Antie ‘n Wentelbaan vol hoop en troos kan gee…..die Son gee dit toe.

En toe is ons tevrede.  Ons ry toe, en waai vir die grondvloer-venstertjie.

©Stanley Cierenberg.