MY MA HET MY KOM HAAL

MY MA HET MY KOM HAAL

 

 

My trane was eens diamante wat later

ys blokkies geword het, te koud vir die

woestyn en te warm vir my hart om

die vaal-bruin sand saam te vat wat

aan elke mensgemaakte voet vassit

My skedel nou ‘n donker kegel-bal

in die palm van die wind se hand wat

stukkies sandkorrels, net soos die kegelbal,

teen my ribbekas, been en splinter val.

Ek sper my geraamtes af teen die

diewe wat my trane en yskorrels wil steel

die wind bring ou verlang terug en

korrel die dink in my deure, vensters

en geraamtes vas. my vensters is nou

splintergeraamtes wat soos ‘n ribbekas

in die son lê en wag, vir more en oor-more

Ek is die wind wat nie meer blaas nie,

ek is die ys wat nie meer blink nie

ek is die geraamtes van ou onthou,

my naam lê op ‘n geroesde, windverwaaide

naambord teen ‘n stofpad, soos ‘n ou

koevert in ‘n houtlaai wat eens mooi was.

Moeder het my kom terugvat wat julle van

my kom steel het, stukkie vir stukkie.

My naam maak nog al die tyd saak.

My Naam is Kolmanskop

My moeder se naam is Natuur.