XVI
DAGBOEKINSKRYWING.
Alles het te vinnig gebeur. Dis moes so gebeur het.
Ek moet in stappe werk, anders gaan ek nie oorwin nie.
Die monster is stil. Nie heeltemal nie, maar hy is.
…….
Die koeverte het opgehou. Ek is bly daaroor.
Ek is nie heeltemal seker of ek hierdie volgende storie in my dagboek moet skryf, verlede tyd, toekoms….ek weet net dat ek dit moet skryf….en ek besluit om dit deurmekaar te skryf, want alles is deurmekaar. Om te eet, dit uit te kots, weer te eet, weer te kots, om kos te kou en uit te spoeg, dit alles is ‘n deurmekaarspul.
VOORWOORD
9H30
Ek stap by Steven se plek in. XXL Jeans. XL hemp. XXL check knoop-hemp.
Hy staan op, groet my met ‘n druk. Ek weet dat hy saggies vat, want hy weet dat ek enige oomblik kan breek.
Welkom.
Dankie
Hy stel my voor aan mense.
“Dis Lyle”
“Dis Cindy”
“This is Stanley”
Ek hoor my naam.
Lyle: Hey dude, welcome
Cindy: Come inside. You want coffee?
Lyle: Dude, here we don’t fucking judge. Fuck that shit. We are artists
Cindy: Ya, fuck that shit. We wil never judge.
Lyle en Cindy is getroud.
Steven: Stanley is here for a tattoo, guys
Lyle: That’s fucking awesome. Wat gaan jy opsit?
Ek wil ‘n foto van jou gesig hier iewers tussen my liest opsit…was my antwoord.
Vir die eerste keer in ‘n lang tyd lag ek. En dit voel lekker. Almal lag.
DAGBOEKINSKRYWING
Wanneer laas het ek lekker saam met mense gelag?
Die monster se stem is stil, maar so nou en grom hy nog.
…….
Iemand mompel iets. Ek is nie seker wie dit is nie.
Die mompel word ‘n grom.
Die grom word ‘n stem.
Dis die monster.
MONSTER:
Wat dink jy doen jy? Jy maak die grootste fout van jou lewe.
Ek besef dis die monster….ek staan net. Ek kyk om nie nie sien nie. Ek sien om nie te weet nie. Ek wil doodgaan. Die gedagte aan dood trek my aan. Dis ‘n fassinasie.
Steven hou ‘n koevert na my toe uit.
Daar is iets anders aan hierdie koevert. Hy het nie ‘n seël op nie en ook nie toegeplak nie. Dis ‘n oop koevert. Dis ‘n oop gespek. Dis ‘n oop gedagte. Dis oop.
Ek lig die tong van die koevert op.
“Ek is die engel. Hou vas” sê die koevert.
In die koevert is nie ‘n brief nie, maar ‘n stem. Dis die engel se stem. Ek wonder of ek nog aan engele glo. Ek het jare terug een op my dak gesit en een in my dag, maar ek het al van hulle vergeet.
“Ek is die engel op jou dak. Ek is die engel in jou dag” praat nie engel uit die koevert.
MONSTER
“Gooi daai koevert weg”
LYLE
Fuck that shit. Have coffee with us. We sitting in the sun having a sigaret. Are you in a hurry?
“No, ek is rustig. No rush”
ENGEL
Sit by julle. Kom jy is veilig hier.
MONSTER
Jy maak ‘n fout. Kom weg hier. Jy is mooi soos jy is. Ek sal jou na ‘n plek vat waar dit nog beter is as hierdie klomp mense. Ek vat jou na ‘n paradys toe. Ek vat jou na ‘n tuin toe. Ek vat jou na ons toe.
ENGEL
Sit hier.
STEVEN
Ok, show me. Wat doen ons?
Ek haal die woorde uit my sak uit. Ek sit dit voor hom neer.
“Gee ons ons daaglikse suiker” is die woorde op die papier.
“What does that mean?”
“Dit beteken wees nice, moenie ‘n doos wees nie” antwoord ek.
“I like that” sê Lyle
“Vertel ons waaroor dit gaan” sê Lyle weer.
Ek vertel:
Mense Judge my omdat ek kots as ek klaar geeët het. Mense judge my omdat ek die kos kou en uitspoeg. Mense judge my omdat ek anders is. Ek haat myself en kan nie in die spieël kyk nie. Ek is vet en aaklig. Ek is moet daarvoor. Die monster se stem maak my siek. Die monster se grom is kots. Ek kots die monster elke keer. Die monster kots oor my, elke dag, elke nag, elke minuut en uur.
Die monster ruk my oë uit sodat ek nie kan sien nie.
Die monster ruk my tong uit sodat ek nie kan praat nie
Die monster ruk my maag uit sodat ek nie kan voel nie.
Dis stil om die tafel. Almal luister aandagtig na my storie.
“You are so fucking special” sê Cindy
“You are fucking alive” sê Lyle.
“Fuck the people, Dude” sê Steven.
DAGBOEKINSKRYWING
Vir die eerste keer in ‘n lang tyd sê ek DANKIE, uit my hart uit.
Die proses gaan begin.
My eerste therapy session.
My eerste therapist.
LYLE
“CAN I DO THIS ONE PLEASE?”
“Cool” sê Steven
“Whatever” sê ek
………
INHOUD
- Stap by sy spreekkamer in.
- Hy sit musiek aan. “Skillet – Monster” speel.
- Hy sing saam.
- Ek sit en wag.
- Die machine gaan aan.
- Die eerste naald word in my vel gedruk.
- Die tweede naald
- Die derde naald.
- Ek het opgehou tel.
- Ek sweef van vrede
………………………………………………………………………………………………
INLEIDING
Met elke steek van elke naald en elke druppel ink wat by my lyf ingaan, sterf die monster stukkie vir stukkie. Stadig. ‘n stadige dood is erger as vinnig doodgaan.
Lyle kap die Monster se hande af en plak vlerke aan my.
Steven ruk die monster se hart en longe uit en blaas lewe in my. (Steven het die res van die tattoos op my lyf gedoen)
“Look in the mirror, Stanley” sê Steven
Ek kyk
“That is so fucking awesome dude. Look at this” sê Lyle
Ek glimlag vir myself in die spieël en gaan staan buite, in die son, sonder ‘n hemp vir die wêreld om te sien.
Ek gaan staan weer voor die spieël en skreeu:
“DIE MONSTER IS DOOD. EK LEWE. EK LEWE. EK LEWE.”
Steven, Lyle en Cindy klap hande en jaag die laaste asem van die monster uit my lyf uit.
Dis al.
DIE EINDE
ID EST QUAD ID ESTs
breinsuiker 
Leave a Reply