VYF (v)

Ek vergewe nie maklik nie, maar ek het die boom vergewe omdat hy my arm laat breek het.  Die enigste rede hoekom ek die boom vergewe het, is omdat ek nie seker was of dit die monster of die boom se skuld was nie.

 

“Juffrou, waar is die boom van goed en kwaad?” het ek die volgende week vir my juffrou gevra.

“In jou hart” het sy gesê.

Ek het dit nie verstaan nie.  Hoe kan my hart dan groot genoeg wees dat ‘n boom daarin kan groei?

‘n Boom kan in elk geval nie in ‘n mens groei nie, ‘n mens groei in ‘n boom, het ek gedink

“Juffrou, kan ‘n mens in ‘n boom in groei?” het ek die vraag anderkantoe gegooi.

“Nee, ‘n mens word volwasse en ‘n boom groei” het Juffrou kamma-slim gesê.

“Julle groei uit julle klere uit en elke seisoen met ons nuwe klere koop” het my ma eendag gesê.

Ek wou nie verder met die juffrou oor bome, groei en grootword praat nie.  Ek dink nie sy weet wat ek bedoeling is nie.  Ek wou nog vra hoekom is sommige mense wit en ander swart, maar ek het dit ook gelos.

“Juffrou, het elke mens ‘n monster wat in hom bly?” het ek die vraag sommer so uit die lug gaan vang.

“Net as jy wil hê die monster moet daar bly, maar ek stel voor dat jy nie ‘n monster in jou het nie”

“Ek het ‘n monster in my” het ek gesê.

“Dis nou genoeg hiervan. Jy moet na klas agter bly” en sy gesê.

Die res van die tyd het ek nie opgelet nie. Ek het prentjies op ‘n stuk papier geteken wat ek later vir haar wil gee.

Die klok het gelui en ek bly sit.

“Waar kom jy aan al die vrae?” het sy gevra.

“By die monster wat in my bly”

“Maar jy het nie ‘n monster wat in jou bly nie” het sy aangehou.

“Hy bly in my van kleintyd al af.  Ek kan hom sien.”

“Wanneer kan jy hom sien” vra Juffrou

“Ek sien hom net party keer.  Ander kere is hy weg.  Dis dan wanneer hy dalk ‘n ander iemand gaan soek om in te bly, want ek probeer hom jaag.  As ek gaan slaap, dan slaap hy agter my rug.”

“Kind, ons sal jy by die pastoor moet kry.”

“Die pastoor het ook ‘n monster” wou ek sê, maar ek was bang sy gee my pak.

“Kyk, daar is nie ‘n monster in jou nie. Jy is ‘n mooi kind” het sy gesê.

Sy het ‘n handspieëltjie so groot soos ons lees boek uit haar sak gehaal.

Ek het omgedraai en probeer weghardloop, want sy gaan die monster roep met daai spieël.

“Waar gaan jy? Kom terug. Ek wil vir jou iets wys” het sy gesê.

Ek kon sien dat haar geduld min word.

“Ek wil nie” het ek vasgeskop

“Luister nou vir my, kyk in die spieël en doen wat ek sê,” het sy haar stem harder gemaak.  Net soos my ma as ek nie my kos wil eet nie.

Sy het die spieël in haar linkerhand gehou en vir my nader getrek met haar regterhand. Sy het my aan die kraag gevat en nader getrek.

“Kom net hier” het sy van ongeduld gesê

“Ek sal nie”

“Mannetjie, moenie met my teë praat nie.  Kom hier en ek praat nie weer nie” en sy trek my aan my kraag tot voor die spieël.

Ek skrik en die bang het vlak in my oë gelê.

Sy het my gesig tot voor die spieël gedruk en my aan die ken gevat om my kom spieël se kant toe te draai.  Ek wou skreeu.  Ek was moer bang.

Toe ek in die spieël kyk, sien ek daai monster staan.  Juffrou se hand wat aan my ken trek en die monster wat bang-grootoog staar.

Ek het net gekyk.  Dis beter om stil te bly.

Daardie dag het ek geleer om stil te bly.  Ek sal nooit weer oor die monster praat of vra nie.

Maar nou weet ek dat daar tog ‘n monster in my is, en in die juffrou.

Maar my monster is wreed, kwaai en slu.