MY OU SKOEN

MY OU SKOEN
(en ’n vrot pampoen)

elke middag om vier uur
stap ek verby die skuur
dan straat af, hoek om
tot by die ou bloekom

waar ons as kinders
gevlieg het soos vlinders
en jy vir my raai-raai
laat speel, my liewe Meraai.

jy het vir my gevra
wat ek op my rug dra
en het gelag en gesê
dis my liefde wat daar lê.

ek het jou lief, Meraai
ja, wie sou kon raai
het jy gevra toe ek jou soen,
aan die heining hang my skoen

waarmee ek saans laat
tree vir tree stap, af in die straat
tot by jou om vir jou te sing
en ’n bos blomme te bring.

Meraai, my skoene is oud
en die dae word koud
want winter hang in die lug
en my gedagtes is op vlug

na die dag, ek en jy
teen die heining kon vry
maar nou is dit ’n vrot pampoen
en ’n stukkende skoen.

dis maar al