Die nog oggend-donker en ek hoor iewers ‘n haan kraai.
Ek tel hoeveel keer hy kraai.
Die tel raak op.
Ek probeer weer tel, weer raak die tel op.
Ek gaan nie vir jou ‘n fles met klippies kry nie, dink ek.
Die flesse is leeg.
Ek het toe nie die klipipies een vir een weer uitgehaal nie. Ek het dit met een gooi terug in die see gaan gooi. Net so.
Ek het nooit weer van die Motorfietsman gehoor nie. Ousus kom gereeld.
Ek het die vadoek laas nag op die bossie buite vergeet. Ousus gaan met my raas.
Die son breek bloed op die horison. Die haan kraai nog al die tyd.
Raak die ding se keel nie seer nie?
Die son kom op.
Ek bly in die bed.
Die son trek tot bokant my huis se dak.
Ek bly in die bed.
Die son trek verby die huis, soda thy die stoep skuins vang van die see se kant af.
Ek bly in die bed.
Die son wieg oor die see.
Ek bly in die bed.
Die son donner in die see in.
Ek bly in die bed.
Die maan kom op aan die vlakte se kant.
Ek bly in die bed.
Die maan trek oor my huis, see se kant toe.
Ek bly in die bed.
Tok….toktok….tok…toktok…tok…toktok.
Dis piknagdonker. Hoekom sal ieamnd aan die deur klop?
Ek luister mooi. Dis nie die voordeur nie, ook nie die agterdeur nie. Ook nie die tuin se houtdeur nie.
Dit is ook nie die venster wat vlakte toe kyk nie.
Ook nie die see venster nie.
Tok….toktok….tok…toktok…tok…toktok.
Dis my hart wat klop.
breinsuiker 
Leave a Reply