KOPREIS (17) Die dag toe ek ‘n engel geword het…

Ons vat die vlakte-pad.  Hy begin gesels.  Ek hou nie daarvan nie. Ek hou van stil-stap.

“Jy praat nie”

Ek stap stil

“Hoekom”

Om na die stemme in my kop te luister.

“Het jy stemme in jou kop?”

Baie. Het jy nie stemme in jou kop nie?

“Nie waarvan ek weet nie”

Jy moet luister. Dalk hoor jy hulle

 

“Hoe ver stap jy?”

Totdat die stap ophou.

“Wanneer is dit?”

Dis amper op.

“Hoekom stap jy nie by die see nie?  Hoekom dan in die vlakte?”

Middae is die see se beurt.

“Ek sien”

Ons gaan sit op ‘n groot plat klip.  Ek tel ‘n paar ronde klippies op. Druk hulle in my sak.  Hy tel ook ‘n paar op. Ek wonder wat sy naam is? Ek wil nie vra nie.  My engel het nie ‘n naam nie, die skilpad het nie ‘n naam nie ook  nie die voeltjie op die wasgoedlyn nie. Niemand het name nie. Name is te veel bagasie om saam te dra. ‘n Siel is genoeg.  ‘n Engel is ook genoeg. Net dit.

“Wat maak jy met die klippies?”

Ek tel die dae.

“Hoe bedoel jy?”

Ek gooi hulle in ‘n bottel. Elke dag is ‘n klippie, dan weet ek hoe lank ek al hier is.

“Dis snaaks”

Dis wat ek doen.

“Ons moet terugstap”

Hy staan op, hou  sy hand uit en tel my op.  Nog water vloei uit die dam uit oor my lyf.

Ek staan op.

Dankie, Engel, dink ek.

Nog bietjie water vloei.

Ek besluit om ‘n draai om die huis te stap.  Ons sal die onderste stofpad vat wat langstrand se kant toe loop.  Dan loop ons die huis mis en ook die winkel.  Ons loop  net verby die Mombakkies man se huis, maar ek is nie bang vir hom nie.

Voeteval…voeteval…klik…klak…klik…klak…een…twee…drie…vier…vyf…tot by die see.

“Die see is mooi”

Ja. Sy gee my vrede in my siel.

“Is die see ‘n ‘sy’”

Ja.

Haar naam is Dingetjie.

Hy glimlag vir my. Ek glimlag terug.

Ons praat nie baie nie. Ek het gesệ dat ek nie baie van praat hou nie omdat ek lank laas baie gepraat het.

Ons stap op die strand totdat die dorp se huisies weg is. Totdat die kerk se toring agter ‘n duin wegkruip. Totdat die dorp-geluide stil word en net die val en breek van die branders hoorbaar is.

Dis mooi.

“Dis mooi” sệ hy.

Ek het nou net dit gedink.  Jy lees my gedagtes.

Hy lag.

Ek kan heeldag op die strand bly sit

“Mens kan heeldag hier sit”

Ek het dit nou net gedink…

Ons lag.

Dis nie ‘n Ousus-storie lag nie. Dis net ‘n lag. Ousus se lag kom uit die maag.  Hierdie lag kom uit mens se wangholtes. Vlak.

Ons gaan sit op die strand

Hy trek sy klere uit.

Ek kyk

Dis vreeslik mooi.

“Jy kyk vir my” sệ hy

Ja, jy is mooi.

Dankie, jy ook.

“Hoekom is jy alleen?’ vra hy.

Alleen is beter. As mens aan die alleen gewoond raak, dan is mense onnodig.

“Gaan jy ooit weer hier weggaan?”

Nie sommer nie.

“Kom saam met my”

Waarheen?

“Waar ook al”

Hy lệ op sy maag.  ‘n Paar korreltjies sand klou aan sy boude vas.  Sy skouers is breed. Sy bene stewig.  Sy hare pikswart. Sy beenhare mooi en welig.

Hy draai om.

Sy borshare is soos ‘n kombersie waarin ek wil lệ.  Die sandkorrel rol oor sy lyf, teen sy bene af.

Nog ‘n damwal breek.

“Kom lệ by my”

Ek lệ met my kop op sy maag.

“Trek uit”

Ek trek uit.

Die son gooi goud oor ons. Die brander-spatsels gooi sterretjies oor ons.  Die sand gooi ‘n kombers oor ons en ons asem gooi ‘n wolkombers oor ons lywe wat effens koud kry.

Stilte.

STilte.

Dis laat. Ons sal moet huistoe stap.  Ek wonder of Ousus vir my wag? Ek wonder of sy die motorfiets gesien het. Ek wonder of sy vir my kwaad is.

“Kom, ons moet loop.”

Ek het aan die slaap geraak.

“Ek ook.”

Nog ‘n damwal breek.

Ons stap terug. Hy vra of hy my hand kan vashou.

Ja.

Die son wil al oor die see hang.  Dit moet seker so 4 uur of 5 uur wees.

Ek tel ‘n skulp op, hou my arm reguit en kyk met korrel-oog na die son sondat die son deur die gaatjie skyn.

Dis seker 5 uur.

“Hoe weet jy?”

Die skulp sệ dit.

In elke skulp is ‘n engel.

Hy buk af,  tel ‘n skulp op, maak sy arm reguit en kyk deur die gaatjie na my.  Ek pas deur die holte van die skulp.

“Ek sien die engel” sệ hy.

Ek het vandag ‘n engel geword. Ek wou nog altyd.