DIE GANG SE SPOKE

DIE GANG SE SPOKE

laatmiddag, ’n Sondag,
kraak die houtvloer van
ons ou plaashuis se gang
en die laaste sonstraal
loer by die sonkamer
se venster in

die reuk van varsgesnyde
gras sweef om die huis
kwepers hang rond en vol
in die boom agter
die heining waar ek
daagliks vir werklikheid wegkruip

en waar die lewe homself
voor my kom oopgooi het
om soos blink korrelkonfyt
in ’n fles in my hart kom
lê om die soet van die
lewe vir ewig in my
te bewaar, tot daardie
eendag op ’n reëndag aanbreek

die wolke kraak en breek in die hemel
so asof die engele in ’n
sirkel om ’n kampvuur staan
en diep klanke
huuuuum
huuuuum
huuuuum
totdat die maan uiteindellik ondergaan

dik, geswelde druppels val eers
stadig uit die hemel neer
dan vinniger, dan
soos wilde perde se hoewe
neerdonner totdat
strome lewende water
in elke sloot uitspoel
en plasse water in die grondpad
wat al voller word en
modder woed in die beddings

die wilde perde maak my bang
en ek gaan sit op die houtvloer
in die donker gang.
ek praat
die gang kraak
ek praat weer
gang kraak weer

daar, in die donker gang
en tussen die
wilde perde se hoewe
klim ou spoke uit die vloerplanke,
ek hoor stemme.

haar stem hang in die gang
en ek word bang want spoke
maak mense bitter-bang

en vir oulaas hou ek haar kop
in my skoot vas terwyl dit bloederig word
in my handpalm, deur my vingers
tot op die vloer

die reën hou op
die spoke kruip terug in die planke

dis stil
rol maar traantjies
rol maar
rol maar traantjies
rol maar.